Κοντεύει ένας χρόνος που ζούμε μέσα στον χώρο φιλοξενίας των προσφύγων. Τα προβλήματα δεν μας έχουν γονατίσει ακόμα, καθώς η ελπίδα μεγαλώνει μέσα μας όπως και τα φυτά που φυτέψαμε στην αυλή μας. Εγώ όμως έχω κουραστεί πια και θέλω να νιώσω την αλλαγή και τη χαρά.

Στην αρχή, όταν είχαμε έρθει στον χώρο φιλοξενίας, μέναμε στις σκηνές αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε ένα κηπάκι να φυτέψουμε, γιατί δεν είχαμε χρήματα για να αγοράσουμε τα φυτά ούτε πρόσβαση σε νερό για να τα ποτίσουμε. Μετά όμως μας έφεραν τα κοντέινερς και εγώ αμέσως σκέφτηκα να φτιάξω ένα κηπάκι μπροστά από το δικό μου.

Είναι πολύ ωραία αίσθηση να έχεις φυτά και να τα φροντίζεις. Αυτό κάνει καλό και στην ψυχολογία των γονιών μου. Ο πατέρας μου κάθε πρωί που ξυπνάει φροντίζει τα φυτά και αυτό τον κάνει χαρούμενο. Το ότι ο πατέρας μου νιώθει καλά με το φύτεμα και την φροντίδα του μικρού μας κήπου, κάνει και εμένα χαρούμενη. Μάλιστα μπορούμε να έχουμε πλέον από το μικρό μας κηπάκι κάποια από τα λαχανικά που μας χρειάζονται στην μαγειρική, όπως ντομάτες, πιπεριές ή πολλά άλλα κι έτσι δεν είναι πια ανάγκη να τα αγοράζουμε. Μακάρι μαζί με τα φυτά να ανθήσει και το μέλλον μας, να σπουδάσουμε και να έχουμε μία καλύτερη ζωή.

*Το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας «Αποδημητικά Πουλιά» στο οποίο δημοσιεύθηκε το παραπάνω κείμενο, δημιουργήθηκε απο το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού χάρη στη συνεργασία και υποστήριξη της “Save the Children International”, με χρηματοδότηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Διεύθυνση Ανθρωπιστικής Βοήθειας).

Διαβάστε ολόκληρο το φύλλο εδώ .