Είχε έρθει στην Ελλάδα, αρχές της δεκαετίας του 2000, να παρουσιάσει τα βιβλία του που είχαν μεταφραστεί στα ελληνικά. Ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, σε μια εκδήλωση-συζήτηση, με τον κόσμο να κρέμεται σαν τα σταφύλια σε τραπέζια, καρέκλες, πατώματα και σκάλες ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου, μίλησε για το έργο του. Γλυκός, ήρεμος, κουρασμένος αλλά εύθυμος υπέγραψε υπομονετικά δεκάδες βιβλία για τους παρευρισκόμενους αναγνώστες του. Όταν έφτασε η σειρά μου, από το άγχος μου έμπλεξα τα λόγια μου και δεν νομίζω να κατάλαβε τι του είπα. Χαμογέλασε, υπέγραψε τα βιβλία που κρατούσα και μου έσφιξε το χέρι. “Μούτσας γκράθιας σενιόρ” του είπα κι έφυγα για να περάσει ο επόμενος. Από τότε, έχω να το λέω: “Κάποτε συνάντησα το Luis Sepulveda και του έσφιξα το χέρι”.
Σαν αντίο στον Χιλιάνο φίλο αναδημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί.
Γ.Δ.

Έπλεαν κομμάτια ξύλα κι ευτυχίες καμένες
απ’ το πέρασμα του θυμιατού στης κοντινής Ανατολής
τους λόφους χρυσοποίκιλτα σεράγια και σοφία χυμένη στο γυαλί.
Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.