Η ζωή μου με τις Πανελλήνιες
του Χρήστου Ξανθάκη
Δυο λόγια για μια αποτυχία που έγινε επιτυχία.
Δυο λόγια για μια αποτυχία που έγινε επιτυχία.
Αν αυτό από θέλουμε τελικά, είναι τα παιδιά μας χαρούμενα, τότε ο κύριος Γιώργος ήταν ένας από τους ανθρώπους που τα βοήθησαν να γίνουν και τον ευχαριστούμε για αυτό.
Το κείμενο αυτό συντάχτηκε πριν από οκτώ χρόνια, με αφορμή την εκδήλωση μνήμης που είχε οργανώσει τότε η Φιλαρμονική Ποταμού για να τιμήσει τη μνήμη του Γιώργου Τριάρχη. Είναι τραγική πραγματικότητα πως όταν πρόκειται για ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας με τόσο απόλυτο τρόπο, όχι μόνο δεν γίνεται να προσθέσεις κάτι καινούργιο σε ένα παλιό κείμενο, αλλά καταφεύγεις σε αυτό για να νιώσεις, όσο μπορείς, πιο κοντινές τις μνήμες.
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2006, ο αποσπασμένος από το ελληνικό υπουργείο παιδείας καθηγητής Γιώργος Τριάρχης, με καταγωγή από τα Κύθηρα, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο της Τασκένδης ελληνική ιστορία και γλώσσα, βρέθηκε δολοφονημένος οικτρά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Στο Kέντρο Ξένων Γλωσσών της Tασκένδης, που δημιούργησε, 557 άτομα μάθαιναν την ελληνική γλώσσα, ανάμεσά τους 233 Eλληνες και οι αριθμοί τα τελευταία χρόνια πριν από το θάνατό του, αυξάνονταν θεαματικά.
Οι σχετικές αναρτήσεις, δεν σκοπεύουν στην αγιοποίηση κανενός προσώπου, δεν παραβλέπουν την ανθρώπινη αδυναμία, δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν κανόνα. Μόνο να στείλουν και κάποιο αισιόδοξο μήνυμα μέσα στη γενική μελαγχολία και να αποκαταστήσουν σε κάποιο βαθμό την τιμή ενός επαγγέλματος, που δεν είναι επάγγελμα, ενός καθήκοντος που δεν είναι καθήκον, ενός λειτουργήματος που κατηγορείται πως δυσλειτουργεί. Εκείνο του εκπαιδευτικού, που πάνω από όλα, εννοεί τη θέση του ως σχέση με τους μαθητές του.
Ίσως η μεγαλύτερη παρεξήγηση που επικράτησε κατά την πιο πρόσφατη φάση του γλωσσικού ζητήματος, μετά τη μεταρρύθμιση του 1976, είναι η εντύπωση πως η σημερινή ελληνική γλώσσα είναι εύκολη και η συστηματική της διδασκαλία ίσως μοιάζει ανούσια έως περιττή. Αυτό προφανώς οφείλεται στον αφελή συλλογισμό, πως εφόσον τα σημερινά ελληνικά τα μιλάμε όλοι, λίγο ως πολύ τα γνωρίζουμε. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως τα «αυτονόητα» είναι και η μεγαλύτερη πηγή της αμάθειας.
Κάθε συζήτηση γύρω από τα ιδεώδη της Εκπαίδευσης είναι τετριμμένη και ασυνεπής συγκρινόμενη με αυτό το μοναδικό ιδεώδες: ποτέ ξανά Άουσβιτς.
Ήταν η βαρβαρότητα που όλη η Εκπαίδευση αντιμάχεται.
Πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι…