Αν με την έννοια ‘‘αυθεντίες’’ υπονοούνται οι Μεγάλοι Δάσκαλοι –άνθρωποι, δηλαδή, οι οποίοι μας έμαθαν να στοχαζόμαστε καθολικά και κριτικά, μας εισήγαγαν στο πνεύμα της εποχής, μας ενέπνευσαν το πάθος της φιλαναγνωσίας και της έρευνας– τότε θα έλεγα ότι η οδύνη μου για την απώλειά τους είναι βαθύτατη…
Οι ντόπιοι είναι το άλφα και το ωμέγα. Προσπαθούμε να τους κάνουμε μέρος αυτής της προσπάθειας, γι’ αυτό και διοχετεύουμε όλες μας τις γνώσεις σε αυτούς. Δεν πηγαίνουμε στον τόπο τους για να κάνουμε εργολαβίες, αλλά για να συνεργαστούμε μαζί τους και να τους καλλιεργήσουμε την αγάπη για τα μονοπάτια. Υπάρχουν διάφορα μοντέλα συντήρησης και το πιο αποτελεσματικό είναι οι ίδιοι οι πεζοπόροι, Έλληνες και ξένοι, να υποδεικνύουν στους τοπικούς φορείς τα προβλήματα…
Την 21η Ιανουαρίου 2017 στις 4:30 π.μ. επιβιβάστηκα σε ένα λεωφορείο στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης με προορισμό την Πορεία Γυναικών στην Ουάσιγκτον. Ήδη περίμενα ένα μεγάλο πλήθος καθώς 200.000 άνθρωποι αναμενόταν να λάβουν μέρος στην πορεία και τα εισιτήρια για τα δημόσια λεωφορεία και τα τρένα για την Ουάσιγκτον είχαν ξεπουληθεί ήδη πριν από τον Δεκέμβριο.
Οι σημερινές συζητήσεις περί ακατάλληλων συνθηκών αποτελούν κάλυψη της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Για τον επαναστάτη οι συνθήκες είναι πάντοτε ώριμες. Αυτό που εκ των υστέρων εμφανίζεται σαν προκαταρκτικό στάδιο ή σαν πρόωρη κατάσταση ήταν κάποτε για έναν επαναστάτη μια τελευταία ευκαιρία για αλλαγή…
Κουρασμένος από τις πορείες στα γύρω βουνά και βουνοκορφές και πλαγιές όπου πάντοτε χανόμουν διότι άμα είσαι μονάχος όλο χάνεσαι καθώς βυθίζεσαι μέσα στον κόσμο και δεν ευρίσκεις τίποτε και νομίζεις ότι έχεις χαθεί μέσα στο όνειρο της μυστικής πολιτείας κι η μοναξιά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι άλλο από την αναζήτηση μου για την χαμένη και ξεχασμένη πατρίδα των φιλοσόφων…
«Τήν σήμερον επέρασε ἀπο τούτην την προσκερον ζίσί εἰς τήν αιόνιον καί πανεφρόσινον ο ἐκλαμπρότατος αφεντης σινιορ δοτόρος Γεόργιος Μόρμορις καί εθάπτι εἰς τό ναόν του Παντοκράτορος Χριστου, εἰς τήν άρκλαν τους˙ και αιονία του υ μνίμι.»
«Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Γι’ αυτό θα συνεχίσω να μιλάω.
Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω. Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: Μίλησες; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;»
Ο Όσκαρ Λόπεζ Ριβέρα, που την προηγούμενη εβδομάδα έγινε 74 ετών, παραμένει φυλακισμένος εδώ και 35 χρόνια, παρόλο που δεν βαρύνεται με βίαιες πράξεις.
Ο Ομπάμα έχει δώσει χάρη σε χιλιάδες καταδικασμένους του κοινού ποινικού δικαίου, και ο νόμος προβλέπει την απελευθέρωση ακόμη και δολοφόνων ή βιαστών εάν εκτίσουν 7 χρόνια κάθειρξης. Αυτά βέβαια δεν ισχύουν για τους πολιτικούς κρατούμενους που τόλμησαν να τα βάλουν με τη Χώρα της Ελευθερίας…
Το σίγουρο είναι πως αυτή η τάξη –η πρώτη Δημοτικού της Ελπίδας– έμαθε πρόωρα ένα παράξενο μάθημα˙ μη με ρωτάτε να σας πω ποιο ακριβώς.
Τουλάχιστον, προσπαθήσαμε τα παιδάκια της να νοιώσουν το μόνο αληθινό που αξίζει: πως οι νεκροί μας δεν χάνονται για πάντα…
Τις τελευταίες μέρες το ίντερνετ, ανάμεσα σε δηλώσεις Πρετεντέρη και μισόγυμνες κυρίες, φιλοξενεί και μια “είδηση” για τον τραγουδοποιό Manu Chao.