Ήμουν φαντάρος όταν πρωτοδιάβασα το “Χαιρετίσματα στο Θείο”. Μου το είχε δώσει ένας φίλος για να έχω παρέα στη σκοπιά. Κάτι σχολίασα για το ότι είναι πολύ μεγάλο και θα το βαρεθώ. Πού να’ξερα ότι από τότε ο Τσαβαρία θα γινόταν κόλλημα και τα βιβλία του θα μου έκαναν παρέα για πάντα.
Ερχόταν συχνά στην Ελλάδα. Μια φορά τον είδα στην τηλεόραση να παίζει τάβλι στην Πέρδικα με το θείο μου το Νώντα και μετά να κάνει βόλτα στη Μονή με ένα καΐκι. Ωραίος τύπος.
Διάβασα προχθές τη είδηση.
“Άντε ρε μουτσάτσο, καλό δρόμο.”
Γ.Δ.

Ξέρω ότι αυτό που σήμερα δοξάζουν εν πλήρη ελευθερία οι χρυσαυγίτες και υπηρετούσαν μεταδικτατορικά τύποι σαν τον Βορίδη, τον Πλεύρη ή τον Γεωργιάδη είναι μια πληγή που θα κλείσει μόνο με τη δική μας βιολογική εξαφάνιση. Αυτοί ουδέποτε ένιωσαν την ανάγκη έστω για μια συγγνώμη.

Για ένα κομμάτι της κοινωνίας μας (ελπίζω ακόμα να είναι μεγαλύτερο από τους αποβλακωμένους οπαδούς) η φράση αυτή, πέρα από το νόημα που κομίζει, έχει μια ιερότητα. Οπότε η χρήση της «επι ματαίω» συνιστά μια -έστω μικρού βαθμού- ιεροσυλία

Δεν κήρυξε μεσσιανικά μηνύματα. Ήθελε απλά να παίξει κρυφτό.

Όχι τυχαία, οι μαθητές και οι μαθήτριες βρίσκουν το σχολικό μάθημα ανιαρό: το σχολείο τείνει να μετατραπεί σε έναν θεσμό αδιάφορο, βυθισμένο στην πλήξη και την έλλειψη νοήματος, ή ακόμα σε ένα περιβάλλον ευνοϊκό για την επώαση αυταρχικών χαρακτηριστικών.