«Η ταυτότης της θανούσης εξηκριβώθη υπό της Σημάνσεως, ένθα ήτο σεσημασμένη ως κομμουνίστρια υπ’ αριθ. 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτραν του Νικολάου»
Μένει να φανεί αν το αποτυχημένο πραξικόπημα ορισμένων χαμηλόβαθμων αξιωματικών θα αποδειχθεί αφορμή για ένα πραγματικό πραξικόπημα υπό μανδύα κοινοβουλευτικής νομιμότητας – με σειρά αντιπάλων των κυβερνώντων να τελούν υπό απαγόρευση και με τις δημοκρατικές ελευθερίες υπό ουσιαστική συρρίκνωση.
Κάθε φορά που γίνεται κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα, σκέφτομαι τα ίδια πράγματα. Είναι οι σκέψεις που δεν γίνονται ειδήσεις, δεν χωράνε στις αίθουσες σύνταξης. Τι να συζητούσαν αυτοί οι άνθρωποι πριν το χτύπημα; Με τι να γελούσαν; Τι να σχεδίαζαν για αύριο; Πόσοι γκρίνιαζαν επειδή είχαν κουραστεί; Πόσα παιδάκια νύσταζαν και ήθελαν να πάνε σπίτι; Αυτές…
Κάθε ένα από αυτά είχε στη βιτρίνα ένα ζευγάρι γάντια του μποξ και μια ελληνική σημαία. Για να θυμίζει ότι μόνο όσοι έχουν κύτταρα νικητών, δηλαδή Έλληνες, μπορούν να μπουν μέσα. Τα καταστήματα εκπαίδευσης πολεμοχαρών μισάνθρωπων πλήθαιναν συνεχώς και έφτασαν να συναγωνίζονται τα “Αγοράζω Χρυσό”. Κάπου εκεί έφυγα από την πρωτεύουσα. Είχα σχεδόν ξεχάσει τους τεχνίτες πολέμου και τις σχολές τους μέχρι σήμερα που τυχαία διάβασα την παρακάτω είδηση. Για κοίτα που τελικά οι μάγκες εμφανίζονται εκεί που δεν τούς περιμένεις. Διαβάστε και θα καταλάβετε.
Σύμφωνα με το πασίγνωστο απόφθεγμα του Μαρξ, το οποίο παπαγαλίζουν «επαναστάτες» που δεν διάβασαν τη Γερμανική Ιδεολογία και το Κεφάλαιο, η ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων έρχεται σε σύγκρουση με τις παραγωγικές σχέσεις, με αποτέλεσμα την επανάσταση. Αυτά είναι, πράγματι, λόγια του Μαρξ. Αλλά η πραγματικότητα, η κίνηση της Ιστορίας, διαψεύδει το απόφθεγμα και τον Μαρξ…
Πριν επιχειρήσουμε αγώνα μικρό ή μεγάλο, ας έχουμε απαντήσει κατά προσέγγιση σε βασικά ερωτήματα: Τι αναζητούμε; Με ποιο τίμημα; Με ποιους μαζί; Επειδή ο καλός αγώνας είναι σπουδαιότερος και από τα καλά του αποτελέσματα. Ας έχουμε υπόψη μας, πως πάντοτε θα ελλοχεύει ο κίνδυνος στοχεύοντας στο αποτέλεσμα, να χάσουμε την αρχική ουσία.
Τώρα, μετά ’πό 32 χρόνια διαψεύσεων κι εξιδανικεύσεων, ξανακοιτάζοντας το παρελθόν, αναρωτιέμαι: τι να γίνονται άραγε η Ζέτα, η Νέλη, η Γιώτα και τ’ άλλα τα παιδιά; Σε τι θεό πιστεύουν; Χαμογελούν ακόμα με πίστη κι αθωότητα; Συναντιούνται; Κι αν συναντιούνται, ‘‘κατά πού στρέφουν τα μάτια’’; κι άραγε κοιτάζουν ακόμα αμήχανα στο πλάι μήπως έρχεται κανένας αργοπορημένος απ’ το μέλλον…
Δεν υπάρχει οριστικός ορισμός της δημοκρατίας. Ο ορισμός της εξαρτάται από τον αγώνα που γίνεται γι’ αυτήν. Στις μέρες μας, η δημοκρατία χρησίμευσε για να αντιμετωπίσουμε στρατιωτικές δικτατορίες. Έπειτα χρησίμευσε ως μηχανισμός φρεναρίσματος του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Και μπορεί στο μέλλον, ανάλογα με τους αγώνες που θα δώσουμε, να γίνει ένα βήμα που θα μας επιτρέψει να πλησιάσουμε στον κομμουνισμό. Όμως μονάχα ο αγώνας μπορεί να ανοίξει έναν τέτοιο ορίζοντα…
Στον μαρξισμό δύο ρεύματα, ένα ψυχρό και ένα θερμό, τρέχουν παράλληλα. Είναι μια καινούργια εκδοχή του Διαφωτισμού. Η οικονομική ερμηνεία των ιδεών με βάση τα [ταξικά] συμφέροντα, του εποικοδομήματος με βάση τον πλούτο της εξουσίας (στον φεουδαρχισμό) και την εξουσία του πλούτου (στον καπιταλισμό) δεν είναι η μοναδική οριστική μέθοδος, έχει ωστόσο αξία για την έρευνα και την διαφώτιση: ο πραγματικός χρυσός έχει απομείνει σαν κατάλοιπο…
Κακά τα ψέματα! Από τις καθηγητικές σχολές δεν βγήκαμε καθηγητές. Τα πέντε ή δέκα βιβλία παιδαγωγικής που πέρασαν από τα χέρια μας στα πανεπιστημιακά έδρανα, δεν μας έκαναν παιδαγωγούς. Δεν κάναμε ποτέ πρακτική άσκηση μέσα σε σχολικές αίθουσες, δε μας βαθμολόγησε κανείς ως ενορχηστρωτές μιας διδακτικής διαδικασίας, ούτε καν μας ρώτησε αν θέλουμε να διοριστούμε για το μισθό ή για το παιδί…