Αναζητώντας τα ίχνη της διαφορετικής καταγωγής μας και με την ελπίδα συγκρότησης μιας κοινής πολιτικής ταυτότητας θα επιμείνουμε στο νόημα και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στο πλαίσιο της συζήτησης που ξεκίνησε πρωτοχρονιάτικα ο σ. Ορέστης, θα αναδημοσιεύσουμε τρία κείμενα για το ιστορικό δίπολο αριστεράς – δεξιάς και το περιεχόμενο που προσλαμβάνει στις σημερινές συνθήκες.

Αριστερά είναι εκείνη η πλευρά του κόσμου στην οποία δεν υπάρχουν βεβαιότητες ούτε δεδομένα. Είναι το άνοιγμα μιας άλλης ιστορίας που δεν «προέρχεται από κανένα δεδομένο σπόρο» και παραδίδει τον κόσμο στην ευθύνη του ανθρώπου.

Ένας τρίτος δρόμος μοιάζει να ανταποκρίνεται περισσότερο στο απελευθερωτικό πνεύμα της Αριστεράς μετά τη γαλλική επανάσταση. Και συνδυάζει την κατανόηση προς τους χαμένους με την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό απέναντι στους πρόσφυγες. Με άλλα λόγια, συνδυάζει τη μάχη κατά των ανισοτήτων με τον αγώνα για τις ελευθερίες. Προσπαθεί δηλαδή να θεραπεύσει τις αιτίες (της κοινωνικής δυσφορίας) χωρίς να αδιαφορεί για τα αποτελέσματα (η απόρριψη του Άλλου)…

Δεν πιστεύω στο δόγμα του μεγαλύτερου καλού για τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.Για να μιλήσουμε με ωμό τρόπο,αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε να θυσιαστούν τα συμφέροντα του 49% των ανθρώπων προς όφελος του 51%.

Σύμφωνα με το πασίγνωστο απόφθεγμα του Μαρξ, το οποίο παπαγαλίζουν «επαναστάτες» που δεν διάβασαν τη Γερμανική Ιδεολογία και το Κεφάλαιο, η ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων έρχεται σε σύγκρουση με τις παραγωγικές σχέσεις, με αποτέλεσμα την επανάσταση. Αυτά είναι, πράγματι, λόγια του Μαρξ. Αλλά η πραγματικότητα, η κίνηση της Ιστορίας, διαψεύδει το απόφθεγμα και τον Μαρξ…

Και για μα μην κοροϊδευόμαστε, ο νόμος είναι το όπλο του ισχυρού. Κατοχυρώνει ιδιοκτησία για χάρη αυτού που έχει πολλά. Αν ενδιαφερόταν για όλους θα καθιέρωνε κοινοκτημοσύνη. Η ιδιοκτησία, σύμφωνα με τους Πατέρες, είναι προϊόν της Πτώσης του ανθρώπου. Φυσική κατάσταση είναι η κοινοκτημοσύνη και η αλληλεγγύη…

Πώς ορίζουμε μια παραβατική συμπεριφορά άλλοτε ως αντικοινωνικό τεντιμποϊσμό και άλλοτε ως πράξη δικαιολογημένης αντίστασης; Ποιο ηθικό περιεχόμενο αποδίδουμε σε πράξεις πολιτικής ανυπακοής έναντι των νόμων μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας; Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα ποια τιμωρία αρμόζει στον Γιάννη Αγιάννη και το κλεμμένο του καρβέλι…

Από εδώ που βρίσκομαι, όμως, και έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σε hard core επαρχίες, θα ευχόμουν να μπορούσα να δείξω στον εκάστοτε ‘‘μπαλτά’’ τι σημαίνει το να ζεις είτε σε νησί που δεν έχει σινεμά είτε σε έναν νομό ξεχασμένο, πνευματικά ρημαγμένο, όπως η Λακωνία, όπου συντηρείται μόλις ένας κινηματογράφος, σε απόσταση έως και 150 χιλιόμετρα από το σπίτι σου.