Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Το 1961, στον ήχο της Ενάτης, υψώθηκε το τείχος του Βερολίνου.
Το 1989, στον ήχο της Ενάτης, το τείχος του Βερολίνου έπεσε.
Στην Ελλάδα το «δεν πληρώνω» πήρε διαστάσεις κινήματος. Κορυφώθηκε με τα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς (τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα με το νεαρό που έχασε τη ζωή του δεν σηματοδοτούν μόνο την πρωτοφανή βαρβαρότητα μιας αβίωτης πλέον καθημερινής συνθήκης, αλλά και την οριστική χρεοκοπία – μιας μερίδας(;) – της διανόησης(;!) με τα χυδαία σχόλια περί «τζαμπατζήδων», αλλά και την αδικαιολόγητη σιωπή που εν πολλοίς κυριαρχεί, όχι μόνο με το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά με τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στο σύνολό τους σάμπως η κοινωνική πραγματικότητα να μην αφορά την τέχνη και τη διανόηση) και τα διόδια.
Κάθε φορά που ακούω τη λέξη καλοκαίρι, μου έρχονται στο μυαλό δυο πράγματα: Έρωτας και Ψάρεμα. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. […] Όταν είσαι στη βάρκα σκέφτεσαι την κοπέλα και όταν είσαι στην αγκαλιά της σκέφτεσαι το ψάρεμα. Ναι, είναι αλήθεια. Μα όταν τα έχεις και τα δυο, είσαι κομπλέ!
Δύο άντρες και μια γυναίκα γύρω από ένα πινάκιο όπου παίζεται, ως συνήθως, η προσωπική μοίρα τους. Το παιχνίδι άραγε τους ενώνει ή τους συγκρατεί σε μια σχέση σύγκρισης και σύγκρουσης;
Ο Ηλίας Ζάικος των Blues Wire (ο καλύτερος μπλουζ-μαν που έχω δει ποτέ) έπαιξε δυο βραδιές στο Αραχτοπωλείο και γέμισε τον τόπο νότες πάνω σε blues κλίμακες. Ήμουν εκεί με την κάμερα μου και πήρα κάποια πλάνα…
Ο Άρης, ένας καλλιεργημένος και ευαίσθητος νέος, που έχει πρόσφατα μετεγκατασταθεί στα Κύθηρα με τους γονείς του, φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα που για να τα αντιμετωπίσει…
Ο Φεϋντώ έχει φτιάξει μια κωμωδία καταστάσεων, μια ξεκαρδιστική φάρσα που συντρίβει τον μικροαστισμό, τον ηθικισμό και την υποκρισία της καλής κοινωνίας.
Στην παράστασή μας πρωταγωνιστεί ο Τάκης Μαρσέλος σε σκηνοθεσία Γιώργου Κανέλλη. Μαζί τους η Μαρία Δουκίδου, ο Χάρης Πετρόχειλος και πολλοί άλλοι ηθοποιοί…
Όταν οι τουρίστες με τα εγγλέζικά τους έφτασαν στην ελληνική επαρχία, την πολυμήχανη και παγανιστική, τα ελληνικά πήγαν περίπατο. Στη μυθική Αρκαδία, χωρίς πολλή περίσκεψη, χωρίς κανένα δισταγμό, ο Παν έγινε Πάνος…
Αν κάποιος μου έβαζε ένα πιστόλι στο χοντρό κεφάλι μου και με ρώταγε «ποια είναι η σπουδαιότερη (καλή) τέχνη, αυτή που αν εξαφανιζόταν αύριο θα έκανε τον κόσμο ανυπόφορο;» η απάντηση μου θα ήταν, χωρίς πολλή σκέψη: η μουσική. Να σημειώσω εδώ ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι καθαρά σχέση θαυμασμού. Είμαι ακροατής και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω να παίξω ούτε μισή νότα. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα που να μπορώ να κάνω δίχως τη συνοδεία της. Είτε προπονούμαι, είτε τρώω, είτε ετοιμάζω κήρυγμα, είτε προσεύχομαι, είτε κάνω οποιαδήποτε εργασία αναζητώ πάντοτε τη συντροφιά της μουσικής…