Υποψήφιε Κύριε Τζαφόλια

  Έτσι όπως σε κοιτάζω πίσω από τη βιτρίνα και σε διαβάζω στα πρωτοσέλιδα να μιλάς με την κοιλίτσα σου κάπως μεγάλη που να μη βλέπεις το χώμα που πατάς Ω, πόσο θα ’θελα να σε πιστέψω εγώ και να σε πάρω πολύ στα σοβαρά μα εσύ έχεις γνώμη και για την δική μου την…

Dance me to the end of love: η ιστορία πίσω από το ερωτικό τραγούδι των κρεματορίων, του θανάτου και της φρίκης
(αναδημοσίευση)

της Κατερίνας Δήμα

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.

«Τσίμπησε και μια μικρούλα»

του Γιώργου Διδυμιώτη

Κάθε φορά που ακούω τη λέξη καλοκαίρι, μου έρχονται στο μυαλό δυο πράγματα: Έρωτας και Ψάρεμα. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. […] Όταν είσαι στη βάρκα σκέφτεσαι την κοπέλα και όταν είσαι στην αγκαλιά της σκέφτεσαι το ψάρεμα. Ναι, είναι αλήθεια. Μα όταν τα έχεις και τα δυο, είσαι κομπλέ!

If the river was whiskey
I was a diving duck

του Γιώργου Διδυμιώτη

Ο Ηλίας Ζάικος των Blues Wire (ο καλύτερος μπλουζ-μαν που έχω δει ποτέ) έπαιξε δυο βραδιές στο Αραχτοπωλείο και γέμισε τον τόπο νότες πάνω σε blues κλίμακες. Ήμουν εκεί με την κάμερα μου και πήρα κάποια πλάνα…

Η μουσική και η κρυμμένη ενότητα
του παπα-Κώστα Λαγού

Αν κάποιος μου έβαζε ένα πιστόλι στο χοντρό κεφάλι μου και με ρώταγε «ποια είναι η σπουδαιότερη (καλή) τέχνη, αυτή που αν εξαφανιζόταν αύριο θα έκανε τον κόσμο ανυπόφορο;» η απάντηση μου θα ήταν, χωρίς πολλή σκέψη: η μουσική. Να σημειώσω εδώ ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι καθαρά σχέση θαυμασμού. Είμαι ακροατής και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω να παίξω ούτε μισή νότα. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα που να μπορώ να κάνω δίχως τη συνοδεία της. Είτε προπονούμαι, είτε τρώω, είτε ετοιμάζω κήρυγμα, είτε προσεύχομαι, είτε κάνω οποιαδήποτε εργασία αναζητώ πάντοτε τη συντροφιά της μουσικής…