Ο αποχωρισμός από την οικογένεια…
Και μόνο το άκουσμα αυτής της λέξης, για μένα ήταν ένας εφιάλτης που μου προκαλούσε τρόμο. Τώρα, όμως, αυτός ο τρομακτικός εφιάλτης αποτελεί μια πραγματικότητα και μάλιστα πικρή. Ποτέ στη ζωή μου δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να αποχωριστώ την οικογένειά μου, καθώς δεν υπήρχε λόγος. Όμως ήταν γραφτό να γίνει έτσι. Κανένας άνθρωπος και κανένα παιδί δεν θα ήταν ευτυχισμένο αν αναγκαζόταν να απομακρυνθεί από την οικογένειά του και τους αγαπημένους του. Όμως, τα προβλήματα και οι δυσκολίες της ζωής μας, μας αναγκάζουν. Ο λόγος που με οδήγησε ως εκεί ήταν η προοπτική μιας καλύτερης και ήρεμης ζωής. Ήταν ένας πόθος που με οδήγησε να μεταναστεύσω και να εγκαταλείψω τα χώματα της πατρίδας μου. Για μένα, η πρώτη πικρή εμπειρία που είχα στη ζωή μου ήταν ο αποχωρισμός από τους φίλους μου, τους αγαπημένους μου και ό,τι με έδενε με το Ιράν. Όταν ήμουν με την οικογένειά μου, ήλπιζα ακόμη. Όμως αυτό το σκληρό πεπρωμένο, έβαλε απόσταση ανάμεσα σε μένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τώρα είμαι αναγκασμένη να κουβαλάω όλα τα βάρη στις δικές μου πλάτες. Κάποιες φορές νιώθω τόσο μόνη και αδύναμη που έχω την αίσθηση ότι δεν μπορώ πια να συνεχίσω αυτήν τη ζωή. Αλλά όταν ξαναθυμάμαι για ποιον λόγο ήρθα εδώ, τότε λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να ξεπεράσω τα εμπόδια με θάρρος.
Με την ελπίδα ότι μια μέρα θα ξαναδώ την οικογένειά μου και θα ζήσω μαζί τους με γαλήνη.
Έτσι, λοιπόν, εγώ και όλοι όσοι βρισκόμαστε μακριά από τις οικογένειές μας, ακολουθούμε με θάρρος την πορεία προς τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Ελπίζω να έρθει μια μέρα που δεν θα υπάρχει πια κανένας πρόσφυγας στον κόσμο.
*Το τρίτο φύλλο της εφημερίδας «Αποδημητικά Πουλιά» στο οποίο δημοσιεύθηκε το παραπάνω κείμενο, δημιουργήθηκε από το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού με την υποστήριξη της UNICEF και χρηματοδότηση της Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Υπουργείου Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Διαβάστε ολόκληρο το φύλλο εδώ .
