Πολλά ήταν τα ψέματα
που είπαμε ως εδώ
ας πούμε και μια αλήθεια
κι ας πέσει στο γιαλό.

Ο κόσμος είναι ζόρικος
κι εμείς ασθενικοί
και ό,τι πούμε
το παίρνει η βουή.

Σημαία από νάιλον
υψώνουμε σημαία πλαστική
ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει
και τίποτε να βρει.

Είναι χαριτωμένος ο τρόπος που τα παιδιά με πλαστικά σημαιάκια στις παρελάσεις προσλαμβάνουν το σύμβολο, συναισθηματικά, αθώα. Προφανώς μπορούμε να δούμε και υπό αυτό το πρίσμα την γκαφατζίδικα (με μια άσπρη ρίγα παραπάνω!) ζωγραφισμένη σημαία στη φουρκέτα στο Διακόφτι. Όταν όμως αυτή η τσαπατσουλιά προβάλλεται ως πατριωτισμός σε δημόσιο διάλογο, σταματάει το αστείο. Από ενήλικες αναμένουμε κάποια σοβαρότητα.

Διότι εκτός από το να εκφράσει δημόσια ανασφάλεια και ψυχολογικό γάντζωμα στο  «σύμβολο», τι άλλο μπορεί να θέλει να πει ο καλλιτέχνης που την «απέδωσε ζωγραφικά»; Νιώθει οτι αμφισβητείται από κάποιους η ελληνικότητα των Κυθήρων μας; Οτι ήρθε στο Διακόφτι ως ο μόνος Έλληνας και λίγοι τον καταλαβαίνουν; Ή μήπως οτι δεν καταλάβαμε ποιά σημαία ήθελε να ζωγραφίσει κι έγραψε κάτω-κάτω και το ΕΛΛΑΣ (στην καθαρεύουσα). Δεν αντιλαμβάνεται οτι ευτελίζει τα σύμβολα που ο ίδιος επικαλείται απλά και μόνο ώστε να καλύψει την ανασφάλειά του; Του πέρασε άραγε του καλλιτέχνη από το μυαλό οτι στην είσοδο του νησιού μια τριγωνική μίζερη σημαία, μπογιατισμένη στο όρυγμα στην πρώτη φουρκέτα, ξεφτιλίζει καί το σύμβολο καί τον τόπο;

Αν η σημαία είναι ιερή, τότε δε νοείται να τη ζωγραφίζει σε χάσκοντα πρανή εκσκαφών, σε στραβοχυμένες τσιμεντένιες προβλήτες, σε υδατοδεξαμενές και γενικά, όπου διαπιστώνεται κενό αισθητικής – και ειδικά του δημοσίου χώρου. Θα μπορούσε νόμιμα να ζωγραφίσει μια στο (γερμανικό) όχημά του και ας τον λοιδωρούσαν όλοι ως έναν ακόμα συμπαθητικό γραφικό τύπο. Όσο άσχημος και αν είναι ο  δημόσιος χώρος, η σημαία δεν είναι διακοσμητικό μοτίβο ώστε να την αναπαράγουμε για  να ομορφύνουμε κάτι.

Η συγκεκριμένη ενέργεια είναι επιπέδου και αισθητικής ποδοσφαιρικού γκράφιτι. Αλλά έστω οτι επρόκειτο για κανονική σημαία και όχι για καρικατούρα. Τα ιερά σύμβολα επαίρονται βάσει προδιαγραφών. Εφόσον υπάρχει η παραμικρή αίσθηση ταπεινότητας/ιερότητας, δεν νοείται να υποτιμούνται ή να εκτίθενται σε βανδαλισμό. (Η ορθόδοξη ναοδομία πχ απέκλεισε τον σχηματισμό του σταυρού στο δάπεδο των ναών ώστε να μην τον πατάμε).

Η σημαία επίσης δεν είναι πιστοποιητικό φρονημάτων / μέσο πολιτικού bullying ώστε να ρωτάει ο ένας τον άλλον αν τη σέβεται. (Δήμαρχε, θα μπορούσες να αμφισβητείς τον πατριωτισμό των Κυθηρίων λιγότερο).

Επίσης, δεν είναι πινακίδα ιδιοκτησίας, ωσάν να αμφισβητείται το  ιδιοκτησιακό καθεστώς της γης. (Χαράζοντας σημαίες στη γη υιοθετούμε το γλωσσάρι της εδαφοκατοχής, δηλαδή εμμέσως αποδεχόμαστε την κατοχή της Κύπρου λόγω της γιγαντιαίας τουρκικής σημαίας στον Πενταδάκτυλο).

Δεν είναι δική σου η σημαία φίλε. Ούτε γίνεται κάποιος ήρωας επειδή αποφάσισε οτι είναι περισσότερο πατριώτης από  τους άλλους. Οι ήρωες μετά το θάνατό τους σκεπάζονται με τη σημαία, όχι πριν.

Ανδρέας Μαριάτος, Γιώργος Διδυμιώτης