ΜΑΖΙ «ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΕΣ» στο 1ο ΓΕΛ Κερατσινίου:

Το ιδανικό ξεκίνημα για το νέο έτος

Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να παρατηρήσει κάποιος τις ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις και το πώς αυτές μεταβάλλονται με τον καιρό, είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό. Τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι έρχονται κοντά ή απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον βασιζόμενοι στη δική τους βούληση ή επηρεαζόμενοι από απόψεις και σκέψεις τρίτων οι οποίες οδηγούν σε λανθασμένα ή και εντελώς αναληθή συμπεράσματα.

Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά εάν, για παράδειγμα, ο Κώστας μιλούσε με τη Φατιμά για να τη γνωρίσει και να σχηματίσει τη δική του άποψη και δεν βασιζόταν στα λεγόμενα του φίλου του Γιάννη. Τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά εάν η Μαρία δεν φοβόταν να καθίσει στο ίδιο θρανίο με τη Ζαχρά, να μιλήσει μαζί της, να τη γνωρίσει και να δει πόσα κοινά στοιχεία έχουν μεταξύ τους. Πως δεν υπάρχει καμία ουσιώδης διαφορά ανάμεσά τους παρά μόνο ένα μέτρο πολύχρωμου υφάσματος που διακοσμεί το κεφάλι της και την κάνει ξεχωριστή.

Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά εάν ο μπαμπάς της Μαρίας δεν τη φόβιζε με όσα άκουγε καθημερινά στη τηλεόραση για τα παιδιά πρόσφυγες, τα οποία «θα έμπαιναν στα θρανία του ελληνικού σχολείου». Τα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν οι άνθρωποι δεν διακατέχονταν από άγνοια. Πλήρη άγνοια των καταστάσεων, των ιστορικών γεγονότων και του παρελθόντος.

Είναι όμως θετικό το ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων η οποία είναι ενημερωμένη, ευαισθητοποιημένη και έτοιμη να κάνει πράξεις. Πράξεις από εκείνες που δεν χρειάζεται να ακουστούν στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο για να έχουν αξία.

Η εφηβική δημοσιογραφική ομάδα του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού κατορθώνει να φέρνει σε επαφή παιδιά πρόσφυγες μετανάστες και Έλληνες μέσα από τις εβδομαδιαίες δράσεις, συναντήσεις και παρουσιάσεις της. Μια από τις πρόσφατες παρουσιάσεις ήταν αυτή στο 1ο Γενικό Λύκειο Κερατσινίου τον περασμένο Μάρτιο και την εκδήλωση «Χτίζουμε Γέφυρες».

Σε αυτή τη συνάντηση έκφρασης και δημιουργίας ακούστηκαν ποιήματα, προβλήθηκαν ταινίες μικρού μήκους και ακολούθησε συζήτηση με τους δημιουργούς και το κοινό.

Στη συνέχεια έγινε η παρουσίαση της εφημερίδας «Αποδημητικά Πουλιά» καθώς και του περιοδικού που εκδίδουν τα κορίτσια που διαμένουν στο City Plaza με τίτλο «Plaza Girls».

Ακολούθησαν μουσική και τραγούδια από μαθητές του 1ου ΓΕΛ Κερατσινίου και της Δομής Φιλοξενίας Σχιστού.

Η εκδήλωση κατακλύστηκε από χειροκροτήματα, δάκρυα χαράς και χαμόγελα.

Κανένας δεν φοβήθηκε τον διπλανό του. Κανένας δεν άλλαξε θέση για να μην καθίσει δίπλα σε ένα προσφυγόπουλο. Βρισκόμασταν μέσα σε μια αίθουσα όπου ο ένας αντιμετώπιζε τον άλλον ως ίσο.

Υπάρχει λοιπόν και αυτός ο κόσμος, ο κόσμος που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες και το ιδανικό περιβάλλον ισότητας και αλληλεγγύης.

Πιστεύοντας λοιπόν σε ένα κόσμο που μπορεί και έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, τα «Αποδημητικά Πουλιά» αφιερώνουν σε όλους το παρακάτω κείμενο από το 4ο φύλλο της εφημερίδας τους, με τίτλο «Μια συγγνώμη στην Ευρώπη».

«Συγχώρεσέ με αν οι θάλασσες και τα ύδατά σου έχουν μολυνθεί από τα πτώματα των συμπατριωτών μου.

Συγχώρεσέ με αν στις ζούγκλες σου εκατοντάδες συμπατριώτες μου ήταν τροφή των λύκων.

Συγχώρεσέ με αν έχω αλλάξει το πρόσωπο της πόλης σου αυτές τις μέρες.

Συγχώρεσέ με αν η χώρα σου ήταν η ανοιχτή αγκαλιά όπου εγώ κατάφερα να βρω το καταφύγιο για μένα.

Συγχώρεσέ με αν είμαι πικραμένη γιατί η καρδιά μου είναι γεμάτη από άδειες θέσεις, τις άδειες θέσεις των αγαπημένων μου.

Συγχώρεσέ με αν κοιτάς το πρόσωπό μου και στο μυαλό σου βλέπεις έναν τρομοκράτη και με το που ακούς

την φωνή μου στα αυτιά σου αντηχούν βόμβες και καμικάζι και ο καρδιακός παλμός σου αυξάνεται.

Συγχώρεσέ με που χιλιάδες άνθρωποι τους οποίους αποκαλούμε «μετανάστες» εμφανίστηκαν και σκόρπισαν φόβο και πανικό.

Συγχώρεσέ με αν ακούσια προκάλεσα χάος στη χώρα σου. Ήταν η πολιτική των χωρών που συμμετείχαν στους πολέμους στη χώρα μου.

Συγχώρεσέ με αν μερικές φορές σου μοίρασα πόνο και με λυπήθηκες.

Συγχώρεσέ με αν το πρόσωπό μου είναι θλιμμένο και τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα.

Συγχώρεσέ με για όλη την άγνοιά μου ως προς τις συνήθειες και παραδόσεις σου.

Συγχώρεσέ με όχι επειδή αξίζω, αλλά γιατί εσύ αξίζει να έχεις ηρεμία.

Συγχώρεσέ με για να μάθω και εγώ να συγχωρώ όλους εκείνους που ήταν υπεύθυνοι για όλες τις συγγνώμες που είπα.

Συγχώρεσέ με για να συγχωρήσω όλους αυτούς που έχουν γελάσει άθελα με τα συναισθήματά μου, εκείνους που μέσα στον θόρυβο και τη φασαρία των πόλεων δεν έχουν ακούσει τη σιγανή φωνή του παιδιού μετανάστη.

Να συγχωρείς για να είσαι δάσκαλος συγχώρεσης και εγώ να είμαι η άριστη μαθήτριά σου στην τάξη». 

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο αφιέρωμα ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τεύχος 128, Απρίλιος 2018, που υπήρχε στην Αυγή.