Αναδημοσιεύουμε.
Πηγή: h
ttp://www.amen.gr/article/ti-gyrevei-i-ekklisia-sto-tholo-pazari-ton-syllalitirion
Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή την αναζωπύρωση των διπλωματικών κινήσεων προς επίλυση των διμερών διαφορών της Ελλάδος με το κράτος των Σκοπίων (FYROM) (αλυτρωτισμός, ονοματοδοσία, erga omnes και άλλα τινά εξίσου σοβαρά που ίσως δεν πολυσυζητούνται δημοσίως) γίνεται επίσης αρκετή συζήτηση ως προς την διοργάνωση συλλαλητηρίων και τη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι αυτών.
Ο καταιγισμός δηλώσεων, υποδείξεων, προτροπών, «αναταράξεων» εκκλησιαστικών, συνηγορούν ή μάλλον επιβεβαιώνουν, ότι -δυστυχώς- και παρά τις όποιες διευκρινιστικές προσεγγίσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 26ης Ιανουαρίου ε.έ., κινούμεθα στο επικίνδυνο όριο της εκκοσμίκευσης και του εκπροτεσταντισμού του εκκλησιαστικού μας ήθους. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος:
Η Εκκλησία της Ελλάδος, πράγματι, και κατά το παρελθόν οργάνωσε συλλαλητήρια ή λαοσυνάξεις και μολονότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι τότε, τόσο ο λόγος όσο και ο τρόπος της οργάνωσής τους Της παρείχαν κάποια δικαιολογία, εντούτοις τις “εξαργύρωσε”, αρκετές δεκαετίες αργότερα, πολύ ακριβά. Δεν αδικώ μάλιστα την ιστορική ακρίβεια, εάν ισχυριστώ, ότι το ανταποδοτικό “όφελος” ήταν αρκετά χαμηλό σε σχέση προς τον “αγώνα” και η ζημία αρκετά υψηλή σε σχέση προς τις επιδιώξεις Της.
Στην παρούσα όμως συγκυρία, σύνολη η διοργάνωση των συλλαλητηρίων είναι παντελώς διαφορετική και ξένη προς τον όλο θεσμό της Εκκλησίας. Η οργάνωσή τους κινείται σε ένα θολό περιβάλλον, εκμετάλλευσης της αδιαμφισβήτητης και αμετακίνητης θέσης του ελληνικού λαού ως προς τη μή χρήση του ονόματος «Μακεδονία» για το γειτονικό κράτος των Σκοπίων. Γι’ αυτό και τολμώ να θέσω καλόπιστα κάποια ερωτήματα και προβληματισμούς :
Ποιοι είναι άραγε οι “άθεσμοι” οργανωτές των συλλαλητηρίων; Πρόεδροι οργανώσεων και ομάδων, οι οποίοι προφανώς εκπροσωπούν μια μερίδα του λαού μας. Επιτρέπεται, συνεπώς, να σταθεί θεσμικά δίπλα τους η Εκκλησία, ως “θεραπαινίδα”; Ξεχνάμε, ότι η Εκκλησία εκφράζει το όλον και όχι το μέρος, με το οποίον δεν μπορεί να ταυτίζεται ;
Ποιους εκπροσωπούν οι “άγνωστοι” συνδιοργανωτές, οι οποίοι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θεσμική Εκκλησία και να την “καπελώσουν“ για την ικανοποίηση δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων, άλλοθι και επιδιώξεων ;
Ποιοι είναι οι ανεύθυνοι εκείνοι ομιλητές, τους οποίους μάλιστα εξουσιοδοτούν επιπόλαια και ανεπίγνωστα κάποιοι επίσκοποι, για να διαβάσουν προς τον λαό το προσωπικό τους μήνυμα και τι τάχα εκπροσωπούν ή με ποια ιδιότητα απευθύνονται με τρόπο προκλητικό προς τον Προκαθήμενο και την Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας προσκαλώντας τους να συμμετάσχουν στα δικά τους συλλαλητήρια;
Ποιος είναι όμως και εκείνος ο εκκλησιολογικά ανυπόστατος συνδικαλιστικός οργανισμός ιερέων – κληρικών, ο οποίος προτρέπει τους κληρικούς να συμμετάσχουν σε ένα συλλαλητήριο για το οποίο η Εκκλησία θεσμικά έχει ήδη αποφανθεί; Πού βρίσκεται άραγε η κανονική συγκατάθεση των επισκόπων, στους οποίους ανήκουν κανονικά και εκκλησιολογικά οι εν λόγω κληρικοί; Δεν διαβλέπετε, αγαπητοί μου, ότι η κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιμετώπιση του όλου θέματος εκφράζει έναν αμιγώς εκκλησιολογικό εκπροτεσταντισμό πρεσβυτεριανού και συγχρόνως δημοσιοϋπαλληλικού τύπου ιερωσύνης, η οποία ιεροκανονικά είναι μετέωρη;
Θεωρώ, όπως όλοι άλλωστε, δεδομένη και σεβαστή την επιθυμία κάθε Έλληνα πολίτη να συμμετάσχει σε οποιο-δήποτε συλλαλητήριο, προκειμένου να εκφρασθεί με τον πλέον δυναμικό τρόπο η λαϊκή βούληση για το συγκεκριμένο ζήτημα της ονοματοδοσίας. Πρέπει όμως να αναζητείται η θεσμική στήριξη της Εκκλησίας και μάλιστα με την συμμετοχή και παρουσία των επισκόπων Της; Μια τέτοια έκφραση αποτελεί καθαρά μια εκκοσμικευμένη αντίληψη λειτουργίας του ίδιου του εκκλησιαστικού σώματος μέσα στα “του κόσμου πράγματα”. Όταν μάλιστα αυτή η εκκοσμίκευση συνεπάγεται και τον -έστω δυσδιάκριτο για κάποιους- εκπροτεσταντισμό του εκκλησιαστικού μας ήθους, τότε κινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε εκκλησιολογικά και να εκφυλιστούμε σε μια “θεραπαινίδα” διαφόρων ομάδων, πολλές φορές άγνωστης ιδεολογίας, τοποθέτησης και αρχών αλλά και επιδιωκόμενων σκοπιμοτήτων.
Θεωρώ, επομένως, ότι οι οποιεσδήποτε ενθουσιαστικές τάσεις θα πρέπει να περιοριστούν, προκειμένου να διαφυλάξουμε τον θεσμικό ρόλο της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.
Ο ιστορικός, αποφασιστικός και πρωτοποριακός ρόλος της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους δεν αναγνωρίζεται, ούτε καταξιώνεται στα συλλαλητήρια. Αρκεί και υπεραρκεί η επιβίωση του και η αναγνώριση του από την ίδια την Ιστορία, διαχρονικά.
Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας.
Ας προβληματιστούμε λίγο περισσότερο και ας αναλογιστούμε το μέλλον του θεσμού και όχι την εξέλιξη και ικανοποιηση των προσωπικών μας επιδιώξεων και οραματισμών !!!
ΚΑΛΑΜΑΤΑ 30-1-2018
+ Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος»
Απάντηση Ι.Σ.Κ.Ε. στις δηλώσεις του Μητροπολίτη Μεσσηνίας
ΑΘΗΝΑ, 30-1-2018
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 
Ευχαριστούμε τον Άγιο Μεσσηνίας που ασχολήθηκε, έστω και αρνητικά με τον -κατά την αγιότητά του- «εκκλησιολογικά ανυπόστατο συνδικαλιστικό οργανισμό ιερέων – κληρικών». Υποθέτουμε ότι εννοεί τον ΙΣΚΕ. Ο Άγιος Μεσσηνίας εξέφρασε τη θέση ότι, λίγο ή πολύ, επιδιώκουμε έναν αμιγώς εκκλησιολογικό «εκπροτεσταντισμό πρεσβυτεριανού και συγχρόνως δημοσιοϋπαλληλικού τύπου ιεροσύνης» και αναρωτιέται αν έχουμε την κανονική συγκατάθεση των επισκόπων, στους οποίους ανήκουμε κανονικά και εκκλησιολογικά.
Κατ’ αρχάς, εκπληττόμεθα και λυπούμεθα που αγνοεί ο Σεβασμιώτατος και Καθηγητής Θεολογίας στο ΕΚΠΑ ότι ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος, ένας από τους αρχαιότερους Συνδέσμους της πατρίδας μας -ιδρυθείς μάλιστα από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Γερμανό Καλλιγά – δεν είναι ανυπόστατος, αλλά έχει την έγκριση τόσο της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφού είναι καταχωρημένος στον Καταστατικό Χάρτη της, όσο και την έγκριση της Πολιτείας.
Όσον αφορά στην συγκατάθεση των Επισκόπων, στους οποίους υπάγεται ο καθένας από εμάς, εννοείται πως την έχουμε, γιατί οι σχέσεις μας είναι αγαστές και αρκετοί μάλιστα Αρχιερείς είναι επίτιμα μέλη του ΙΣΚΕ. Αυτό δεν ισχύει για τον Άγιο Μεσσηνίας και μερικούς άλλους, οι οποίοι, πιθανόν σαν κι αυτόν, έχουν ενδοιασμούς περί της κανονικότητος του Ιερού Συνδέσμου μας.
Διαβεβαιώνουμε τον Άγιο Μεσσηνίας ότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως Εκκλησία και συνδικαλισμός είναι δύο τελείως διαφορετικά κεφάλαια. O ιερατικός, και κάθε άλλη μορφή συνδικαλισμού, δεν έχει θέση σε μια Εκκλησία που διατηρεί τα θεανθρώπινα χαρακτηριστικά, όταν δηλαδή δεν έχει εκκοσμικευθεί και δεν έχει αλλοιώσει τις εσωτερικές της λειτουργίες.
Δυστυχώς, όμως, η ύπαρξη του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος κρίνεται απαραίτητη. Πέρα από τα αυτονόητα που προσφέρει ο Σύνδεσμος στα μέλη του, υπάρχει πια μια Εκκλησία της οποίας ορισμένοι κληρικοί, κάθε βαθμού, έχουν λησμονήσει την αποστολή τους, έχουν μεταλλάξει τους βασικούς κανόνες άσκησης της διακονίας, έχουν αντιγράψει κοσμικούς τρόπους άσκησής της, μεταβάλλοντας τη διακονία σε εξουσία. Απέναντι σε αυτά, ο ΙΣΚΕ έρχεται υπερασπιστής των μελών του. Ας μην ξεχνάμε και την Εκκλησιαστική δικαιοσύνη, με τον απαρχαιωμένο, αλλά εν ισχύ νόμο του 1932 .
Αναφορικά με το θέμα του συλλαλητηρίου, έχουν απαντηθεί οι δηλώσεις του Σεβασμιωτάτου από τους πιστούς. Δεν θα διαφωνούσε, φαντάζομαι, ότι η Εκκλησία είναι πρωτίστως οι πιστοί. Καθήκον, συνεπώς, του μαχόμενου κληρικού είναι να ποιμαίνει τους πιστούς· όχι να αποσύρεται στον κόσμο των ιδεών, ούτε να γίνεται προνομιακός συνομιλητής και εκφραστής ποικιλώνυμων ελίτ.
ΕΚ ΤΟΥ Ι.Σ.Κ.Ε.
Σημ.Dragonera: η εικονογράφηση δική μας…
Του εκλεκτού μας συνεργάτη Ηλία Παπαγεωργίου :
Και bonus συλλεκτικά (αν και αποκλείεται να μην τα έχετε δει):
