‘Ηρθε στα Κύθηρα χωρίς να χηρεύει θέση για αυτόν. Δεν υπήρχε κάποιο κενό για να μας το γεμίσει, δεν τον χρειαζόμασταν. Αν ρωτούσες πριν τι λείπει από το νησί, το «προπονητής ποδοσφαίρου» θα ήταν κάτω-κάτω στη λίστα (όπως πχ αν ποτε δεν είχαν ανθίσει στο νησί, δεν θα σκεφτόμασταν οτι του λείπουν τα κυκλάμινα). Περίσσευε όταν μας ήρθε ο Πέτρος ο Γαλανάκης, δεν τον είχαμε ανάγκη, δεν γνωρίζαμε που να τον τοποθετήσουμε. Σαν δώρο που αμήχανα δεχτήκαμε ως άχρηστο.

Και τώρα, όχι μόνο μας λείπει, αλλά το κενό που χάσκει μας αφήνει αμήχανους, κάνει την συνηθισμένη ατάκα των προπονητών όταν τους φύγει ο πολυτιμότερος παίκτης «ουδείς αναντικατάστατος» να ακούγεται τόσο γελοία.

Διότι το κενό που κτίστηκε με την παρουσία του και αποκαλύφθηκε με το φευγιό του είναι τέτοιο που δεν θα μας λείψει ένας προπονητής ποδοσφαίρου, αλλά ο Πέτρος ο Γαλανάκης που σε όλες τις ομαδικές φωτογραφίες καθόταν στη γωνία, λες κι ένιωθε οτι δεν αξίζει να μπει στο πλάνο.

Λοιπόν, περπάτα μπροστά μας Πέτρο.

Καλή Αντάμωση να έχουμε.

English

He came to a Kythera without a real vacancy for him. There was no gap waiting for him to fill, we did not need him. Had you previously inquired, no one would have replied that a football coach was missing (the same way that we wouldn’t feel nostalgia for cyclamen had they never blossomed on the island). When Peter Galanakis came, he was not necessary to us, we did not know where to place him. Like a gift awkwardly accepted and useless.

And now, not only is he missing, but the open gap generated by his departure leaves us feeling awkward, makes “no one is irreplaceable”, the usual line coaches bring up when they lose their most precious player, sound so ridiculous.

Because the void revealed in his absence is such that it’s not a football coach we will miss, but the Petros Galanakis who stood aside, at the corner in all the group photos, as if he felt he was not worth participating in the frame.

Well, walk ahead, in front of us, Peter.

Until we meet again.