Οι δημοσιογράφοι είναι προνομιούχοι σε σχέση με τους πολιτικούς. Διότι οι δεύτεροι αποφασίζουν, οι πρώτοι κρίνουν αποφάσεις. Οι δεύτεροι βάλλονται κάθε μέρα, και κάθε ώρα στο Διαδίκτυο, από την κριτική και την πολεμική· οι πρώτοι ρίχνουν τα βέλη τους, προστατευμένοι συνήθως από τα τείχη του επαγγέλματός τους. Έχουν το προνόμιο όχι μόνο να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, κρίσεις και επικρίσεις, αλλά και να καλύπτονται από κάποιου είδους ασυλία, η οποία είναι απαραίτητη, έτσι έχει επικρατήσει τουλάχιστον -και δεν εννοώ ποινικού τύπου ασυλία-, για να μπορούν χωρίς εκβιασμούς, πιέσεις και εμπλοκές να κάνουν τη δουλειά τους.

Αν, για παράδειγμα, χαρακτηρίσω τον Μητσοτάκη ανόητο, κούφιο, επιπόλαιο, ταραξία του γλυκού νερού, ή παιδί του μπαμπά, το πιθανότερο είναι να μην ανοίξει μύτη. Αν όμως ο Σκουρλέτης ή ο Παππάς μιλήσουν έτσι, θα προκύψει πολιτικό θέμα. Που πάει να πει και κάτι άλλο: Δεν δίνουν οι άνθρωποι και τόσο μεγάλη σημασία σε όσα λένε οι δημοσιογράφοι. Δεν έχει η κοινωνία και τόσο καλή γνώμη για το σινάφι μας. Συνήθως μάλιστα διακινείται η βεβαιότητα ότι πίσω από όσα γράφουμε κρύβεται η κομματική γραμμή του μαγαζιού, κάποια οικονομικά συμφέροντα, κάποια εσωκομματική συνωμοσία. Από κει μέχρι το pay roll, δυο λέξεις δρόμος.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την ενδημική έπαρση στον δημοσιογραφικό κόσμο -φανταζόμαστε ότι είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από ό,τι είμαστε-, οι άνθρωποι εξακολουθούν να διαβάζουν εφημερίδες, να ακούνε ραδιόφωνα, να βλέπουν ειδήσεις. Οι δημοσιογράφοι, εν ολίγοις, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες των αφεντικών, που αράζουν στα παρασκήνια -μην το ξεχνάμε αυτό- παίζουν ακόμα κάποιο ρόλο. Χλωμό σε σχέση με το παρελθόν, αλλά ρόλο εν πάση περιπτώσει, όχι μόνο στην προβολή των γεγονότων, αλλά και στη διαμόρφωση των απόψεων επί των γεγονότων. Αν χίλιοι δημοσιογράφοι προβάλλουν τις ειδήσεις κάτω από το πρίσμα ότι ο Τσίπρας είναι απατεώνας, όλο και θα ανοίξει «κάτω» η συζήτηση για το αν είναι ή όχι.

Ακόμα και για δημοσιεύματα, πάντως, που υποθέτουμε ότι δεν υποκρύπτουν ύποπτες προθέσεις, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η άποψη ενός δημοσιογράφου δεν είναι παρά η άποψη ενός δημοσιογράφου. Η προσπάθεια που καταβάλλεται σε κάποιες περιπτώσεις να τη μεταφέρουν από τη σφαίρα της κριτικής, στην κριτική της σφαίρας, με στόχο να πάρει ο χάρος κάποιους συγκεκριμένα, είναι προφανώς υποβολιμαία. Έτσι συχνά, ένας αριστερός τουλάχιστον γραφιάς έχει να διαλέξει ανάμεσα στη γαργάρα και στη διατύπωση μιας κριτικής, που όπως λέγεται «δίνει όπλα» στον αντίπαλο. Αν διαλέγει σωστά ή όχι, κρίνεται. Καλό, ωστόσο, είναι να μην πυροβολούμε τον αγγελιαφόρο, ξεχνώντας το άγγελμα…

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ