«Η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τον κόσμο, αλλά ένα σφυρί για να τον διαμορφώσει»
Vladimir Vladimirovic Mayakovsky
Σε μία περίοδο που φαίνονται οι τρομερά αρνητικές επιπτώσεις των «πολιτικών δομικής προσαρμογής» κι επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις περιορίζουν το κράτος και τις αρμοδιότητές του, μετατρέποντας το σε επιχειρηματικό σχεδιαστή με ελαχιστοποιημένο ρόλο στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών. Νομιμοποιώντας με αυτόν τον τρόπο την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών προς ικανοποίηση των ηγετικών οικονομικών τάξεων.
Αφετηρία αυτού του τύπου φιλικής προς την αγορά παρέμβασης του κράτους είναι τα «μακροοικονομικά προγράμματα» «δημοσιονομικής πειθαρχίας» του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πολίτης ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από το αβέβαιο επίπεδο του εισοδήματος του και όχι από τους δημόσιους κοινωνικούς θεσμούς για να μπορέσει να έχει πρόσβαση σε παιδεία, υγειονομική περίθαλψη, ασφάλιση, πρόνοια. Ακόμα χειρότερα για έναν άνεργο ή για κάποιον υποαπασχολούμενο η κατάσταση αυτή σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει την εποχή του Καρόλου Ντίκενς.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία για να συγκαλύψει τους αποκλεισμούς μεγάλου μέρους του πληθυσμού από την πρόσβασή του σε κοινωνικές υπηρεσίες, χρησιμοποιεί την ιδέα της «ατομικής ευθύνης» ώστε να συσκοτίσει τις συγκεντρωποιημένες αυτές πολιτικές και αποπολιτικοποιεί το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας και των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, μεταθέτοντας το βάρος της αντιμετώπισης αυτών των ταξικών ζητημάτων στο άτομο, την οικογένεια, στην εκκλησία και στην φιλανθρωπία της «κοινωνικής ευθύνης» των εταιριών, των τραπεζών και στους Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς.
Όλοι αυτοί οι ιδιωτικοί, «κοινωνικά φιλάνθρωποι» θεσμοί απουσιάζουν από κοινωνικές, συνδικαλιστικές, ιδεολογικές ή άλλες συλλογικές διεργασίες και αποσκοπούν μόνο στη «διόρθωση» ή την «ανακούφιση» μεμονωμένων «ατομικών» ζητημάτων.
Η ΜΚΟ του Αλαφούζου «όλοι μαζί μπορούμε» οργανώνει αύριο μια «έντεχνη» πανήγυρη στο Καλλιμάρμαρο με είσοδο 6€, 8€ και 12€ με σκοπό την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων με τρόφιμα. Όχι δεν υιοθετώ πως οι «έντεχνοι» καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι ένας θίασος του Αλαφουζισμού όπως οι πασίγνωστοι διαπλεκόμενοι αστέρες της δημοσιογραφίας οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικώς την προώθηση κάθε μέτρου της εκάστοτε κυβέρνησης και ταυτόχρονα απαξιώνουν, συκοφαντούν και εξοστρακίζουν κάθε άποψη, κάθε δράση και κάθε συλλογική κινητοποίηση προερχόμενη από τα αριστερά, για να κρατήσουν την γραμμή του Αλαφούζου, υπέρ των μνημονίων και του ΔΝΤ.
Ειρήσθω εν παρόδω αξίζει να θυμηθούμε ένα γεγονός που αφορά τον φιλάνθρωπο Γιάννη Αλαφούζο ο οποίος, σύμφωνα με το ίδιο «είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και προσφοράς στον συνάνθρωπο. Από το 1989, παράλληλα με την έντονη επαγγελματική του δραστηριότητα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τη Ναυτιλία, έχει επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα που άπτονται της προστασίας του περιβάλλοντος». (http://www.oloimaziboroume.gr/plhrofories/yannisalafouzos/ )
Το 2006 ο ευρωπαϊκός κανονισμός για την μεταφορά πετρελαίου ανανεώνεται, μετά από αλλεπάλληλα ναυάγια που προκάλεσαν τρομερές περιβαλλοντικές καταστροφές,
«απαγορεύοντας άμεσα τη μεταφορά αργού πετρελαίου από δεξαμενόπλοια μονού κύτους (μονοπύθμενα), από και προς τα κοινοτικά λιμάνια (…) ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μ. Κεφαλογιάννης, σε μια πρωτόγνωρη κίνηση, δίνει εντολή στους Έλληνες ευρωβουλευτές (σ.σ πλην του ΚΚΕ) να καταψηφίσουν την Οδηγία: «…για λόγους αρχής και πολιτικής συνέπειας, θεωρούμε ότι το σύνολο των Eλλήνων ευρωβουλευτών θα πρέπει να καταψηφίσουν την εν λόγω πρόταση, δεδομένων των δυσμενών επιπτώσεων για την ελληνική ναυτιλία, που εκτιμάται ότι θα επιφέρει», αναφέρει το σχετικό έγγραφο (…) η Οδηγία ψηφίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου, ωστόσο, το ελληνικό κράτος δεν το βάζει κάτω. Ο υπουργός Μανώλης Κεφαλογιάννης κρύβει από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα στοιχεία για τα ελληνικά πλοία για να μην υποχρεωθούν σε απόσυρση, ενώ το 2007, στη λήξη της σχετικής προθεσμίας, η Ελλάδα αρνείται να την ενσωματώσει στην εθνική νομοθεσία, ως οφείλει (…).Αξίζει να σημειωθεί ότι πρωτεργάτης σε αυτή τη μάχη ήταν το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου. Τα σφόδρα αντιπεριβαλλοντικά συμφέροντά του στις θάλασσες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την ανάγκη του να στήσει ένα φιλοπεριβαλλοντικό προφίλ με δεντροφυτεύσεις και καθαρισμούς στη στεριά.» (Απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Νικήσιανη με τίτλο «Εφοπλιστικό κεφάλαιο: Έλληνες, φονιάδες των θαλασσών…»).
Ωστόσο η ΜΚΟ «όλοι μαζί μπορούμε» είναι η παραχάραξη της έννοιας «αλληλεγγύη» σε φαρισαϊκή «φιλανθρωπία». Είναι η υπονόμευση του συλλογικού και η θρησκεία του άφατου ατομισμού που λατρεύει τον «ιδιώτη» και διακηρύττει το θατσερικό δόγμα «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν».
Γενικά οι ΜΚΟ παρουσιάζουν την κοινωνική ταξική θέση του καθενός ως αποτέλεσμα ατομικής επιλογής και όχι ως αποτέλεσμα σκληρών ταξικών δομών οικονομικών, πολιτικών ή πολιτισμικών. Αποτελούν δηλαδή ένα μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας προσδιορισμένο στη διατήρηση και αναπαραγωγή των ταξικών διαιρέσεων.
Σε πολλές ΜΚΟ θα συναντήσουμε μέλη βασιλικών οικογενειών, επιχειρηματίες και προέδρους πετρελαϊκών πολυεθνικών. Ας δούμε ενδεικτικά την ΜΚΟ WWF: Πρώτος πρόεδρος (1962 – 1976) του διεθνούς τμήματος του WWF υπήρξε ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, σύζυγος της βασίλισσας Βεατρίκης της Ολλανδίας. Στον επίσημο ιστότoπο του WWF, ο Βερνάρδος χαρακτηρίζεται «Ιδρυτής Πρόεδρος» της οργάνωσης. Επόμενος πρόεδρος του WWF, την περίοδο 1976 – 1981 υπήρξε, σύμφωνα με τον ιστότοπο της WWF, ο «Μεγάλος Γέροντας της Shell» Ολλανδός John H. Loudon). Ο Λούντον ήταν πρόεδρος της Royal Dutch/Shell (της γνωστής πετρελαϊκής εταιρείας) από το 1951 έως το 1965, και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank, της τράπεζας των Ροκφέλερ.
Ειδικότερα, στον καπιταλισμό επαφίεται στα χέρια των ΜΚΟ να καθαρίσουν τους δρόμους, να μαζέψουν τα φύλα, να βάλουν πολύχρωμα μπλουζάκια στα δέντρα, να μοιράσουν τα αγαθά των χορηγών εταιρειών στους αναξιοπαθούντες, (γιατί οι καλοί μας επιχειρηματίες και τραπεζίτες είναι κοινωνικά ευαίσθητοι), να προσλάβουν ανέργους να καταπολεμήσουν την φτώχια, να διαχειριστούν δημόσια (μην ξεχνιόμαστε) κονδύλια.
Έτσι δεν μας χρειάζονται διεκδικητικοί αγώνες, ούτε εργατικά σωματεία, καθώς αρκεί μια ΜΚΟ που θα διαχειριστεί τις κοινωνικές υποθέσεις, ως μοχλός που ρυθμίζει τη σχέση κράτους και αγοράς σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας!
Ε, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με μια τέτοια ηλιθιότητα να κυριαρχεί, με τα κοινά θα ασχολούμαστε τις Παγκόσμιες μέρες, που όλο και σε κάτι «ανθρωπιστικό» είναι αφιερωμένες, και όταν η φιλάνθρωπος κυρία Βαρδινογιάννη οργανώνει φιλανθρωπικό γκαλά για τους φτωχούς αρρώστους με γκέστ τους εφιδρωμένους γλουτούς του Ρουβά. Την ψυχαγωγία μας εν τω μεταξύ την έχει αναλάβει η γλίτσα του Survivor… Μετά μπορούμε πάλι να κοιτάμε την δουλίτσα μας… Μακάριοι…Στον τίμιο και ανέφελο βίο μας!
Ο μόνος χώρος που θα αφεθεί ο πολίτης να εκφράζεται ελεύθερα θα είναι το σπίτι του, όπου μαζί με την οικογένεια του θα συζητούν μπροστά σε μια τηλεόραση, και όσον αφορά τον αλτρουισμό του θα είναι ελεύθερος να τον εκφράζει με άναρθρες κραυγές μέσα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου απέναντι στους αγαπημένους του παίκτες.
Στην ουσία οι ΜΚΟ επιβάλλουν μια έρημο καπιταλιστικής καθαρότητας όπου ουσιαστικά απαγορεύεται η πολιτική δραστηριότητα και χωρίς την δυνατότητα έκφρασης οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης. Όλοι ως καλοί νοικοκυραίοι θα είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας και θα κοιτάμε την πάρτη μας. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν να μιλάμε για ισχυρά δίκτυα κοινωνικής ασφάλισης; Για συνδικάτα; Για προστασία των εργαζομένων; Για αξιοπρεπή σύνταξη; Για οκτάωρα; Για δημόσια δωρεάν παιδεία; Για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Για πρόνοια; Για αποκλειστικά δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες ύδρευσης και ενέργειας; Και πολλά άλλα τέτοια «κομμουνιστικά»… Τι αίσχος!
Άρα, τι κι αν έκοψαν μισθούς συντάξεις και διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης; Τι κι αν θυσιάζουν με «πόνο» στα εργασιακά κάτεργα χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου; Τι κι αν δυσανασχετείς με την κυβερνητική πολιτική; Έμεινες άνεργος; Σου κατάσχεσαν το σπίτι; Έχεις πρόβλημα επιβίωσης; Δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένεια σου;
Απευθύνσου σε μια ΜΚΟ!
Το απολίτικο εθελοντικό δίκτυο των ΜΚΟ, της «κοινωνίας των πολιτών», είναι εδώ για να σε αποσυμπιέσει ψυχολογικά, και να σου δώσει και μια τσάντα με κονσέρβες που μαζεύτηκαν μετά από την παρέμβαση του καλού μας τροβαδούρου Διονύση Σαββόπουλου.
Συναυλία συμβολή, λέει ο Σαββόπουλος, στην Ενότητα του λαού!
Ενότητα;
Δηλαδή οι πληβείοι παρέα με τους εφοπλιστές τύπου Αλαφούζου ή Μαρινάκη; Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι χέρι-χέρι με τους τραπεζίτες τύπου Σάλλα ή Παπαδήμου; Οι πεινασμένοι και οι ανωφελείς άνεργοι ενωμένοι, πιασμένοι χεράκι-χεράκι, με τους βιομήχανους και εργολάβους κρατικά επιχορηγούμενους τύπου Μπόμπολα ή Μυτιληναίου;
Λυτρωτική η ομογενοποίηση που προσπαθούν να επιβάλουν ιδίως όταν για το λαό καταλύονται τα πάντα μέσα σε φτώχεια και στην απελπισία της καθημερινής κτηνωδίας. Επιπρόσθετα για να προστατευτούν τα ιδιωτικά λάφυρα των κεφαλαιοκρατών μα και το συμφέρον των μετόχων τους, επιβάλουν την συνειδητή θέση τους ότι η διατήρηση της καπιταλιστικής ταξικής κοινωνίας απαιτεί τον περιορισμό θεμελιακών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης σε εργατικά σωματεία.
Οι ΜΚΟ δεν έχουν μειώσει την φτώχεια ούτε τη δομική ανεργία. Δεν ασχολούνται με τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε συμβάλουν στα εργατικά κινήματα. Αντίθετα προωθούν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας κάτω από το περιτύλιγμα της αλληλεγγύης, που ισοδυναμεί με την αφαίρεση από αυτούς που δεν κατέχουν μέσα παραγωγής οποιασδήποτε δυνατότητας να μεταβάλουν την κοινωνική τους κατάσταση.
Στην πραγματικότητα οι ΜΚΟ – ανεξάρτητα από την άδολη προσφορά ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτές – αποτελούν έναν μηχανισμό αρμονικά συνδεδεμένο με το αντιδραστικό σύστημα των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.
Για την Αριστερά οι ΜΚΟ αποτελούν μια πρόκληση που χρειάζεται σκληρή αντιμετώπιση.
ΠΗΓΗ: Ημεροδρόμος
