Οι μαθητικές καταλήψεις, όσο κι αν ορισμένες φορές αντιμετωπίζονται ως ακατανόητες ή άστοχες, έχουν πάντα ένα στέρεο πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο,ακόμα κι αν αυτό δεν αναδεικνύεται στα συνθήματά τους: απορρίπτουν το υπαρκτό σχολείο και προσβλέπουν σε ένα άλλο σχολείο, της μόρφωσης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια άλλη κοινωνία πιο δημοκρατική και πιο δίκαιη, με λιγότερες διακρίσεις και ανισότητες.

Σε όσες εκδηλώσεις μνήμης δασκάλων που έφυγαν, έχω πάρει μέρος στη ζωή μου, έχω κρατήσει ως σημαντική σημείωση το γεγονός ότι οι εμβληματικές μορφές δασκάλων ήταν αγωνιστές και ως μαθητές, με τις καταλήψεις τους, τις πορείες τους, τα έντυπά τους,τις διαμαρτυρίες τους…Όταν η δικαστική εξουσία καταστέλλει και ποινικοποιεί τη μαθητική διαμαρτυρία και τους μαθητικούς αγώνες ακυρώνει την κοινωνική δυναμική για δημοκρατία στο σχολείο και έξω από αυτό.
Δικαστικές παρεμβάσεις αυτού του είδους αναιρούν και τη λειτουργία των υφιστάμενων θεσμικών οργάνων που είναι αρμόδια να επιλύουν τα ζητήματα που προκύπτουν και συνδέονται με το σχολείο στο πεδίο της εν γένει εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι μαθητικές καταλήψεις, όπως και οι απουσίες ή οι διάφορες «μαθητικές μανούβρες» στο πλαίσιο της λειτουργίας του σχολείου είναι μορφές διαπραγμάτευσης για το σχολείο που διεκδικούν. Εάν οι μαθητές που δε συμμετέχουν στην κατάληψη ήταν ικανοποιημένοι από το υπαρκτό σχολείο, τα σχολεία θα ήταν ανοικτά. Με την ανοχή των καταλήψεων και την αποχή από τις καταλήψεις υπογραμμίζουν και αυτοί με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τη γενική κατακραυγή και διαμαρτυρία τους. Το μόνο που τους διαφοροποιεί είναι ότι αναθέτουν κι εξουσιοδοτούν άλλους να αναλάβουν δυναμικά την υπόθεση του σχολείου.
Όταν οι δικαστές μετατρέπονται σε παιδονόμους, κάτι δεν πάει καλά και στην εκπαίδευση και στη Δικαιοσύνη. Οι μαθητές που διαμαρτύρονται το ξέρουν…

ΠΗΓΗ: AlfaVita

*Οι φωτογραφίες είναι  στιγμές από τις ταινίες Τα 400 χτυπήματα και Διαγωγή μηδέν.