Πριν διαβάσουμε την επιστολή των 23 ευρωβουλευτών ας αναφέρουμε τα γεγονότα.
Από το αποττυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 μέχρι σήμερα, πάνω από 100.000 δημόσιοι λειτουργοί, ακαδημαϊκοί, δικαστές, δάσκαλοι και στρατιωτικοί έχουν διωχθεί δικαστικά από την τουρκική κυβέρνηση. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης παρατείνεται επ’ αόριστον και προφανώς έχει βγει εκτός ελέγχου. Οι Nuriye και o Semih είναι δυο εκπαιδευτικοί που απολύθηκαν ως αντικαθεστωτικοί μετά τα περσινά γεγονότα. Τους έχουν στερηθεί όλα τα δικαιώματα νόμιμης εκπροσώπησης ώστε να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω τη δουλειά τους. Μην έχοντας άλλο τρόπο διαμαρτυρίας αποφάσισαν να κάνουν απεργία πείνας. Αρχικά αντιμετωπίστηκαν με χλευασμό από την τουρκική κυβέρνηση. Σιγά-σιγά όμως ο χλευασμός μετατράπηκε σε ανησυχία. Από τη μία οι δυο απεργοί πείνας επιμένουν χωρίς να κάνουν βήμα πίσω. Από την άλλη η υγεία τους κλονίζεται ραγδαία. Ήρθε και ένα κύμα συμπαράστασης από κάθε γωνιά της χώρας που ανάγκασε τον Ερντογάν να ξαναβγάλει τα τουρκικά ματ στο δρόμο. Τελικά βρέθηκε λύση, θα συλληφθούν. Η επίσημη εκδοχή που δικαιολογεί τη σύλληψη των δυο απεργών είναι: «Πρόληψη λειτουργίας της δικαιοσύνης. Η πιθανότητα οι διαμαρτυρίες τους να μετατραπούν σε απεργίες πείνας μέχρι θανάτου και σε νέες διαδηλώσεις όπως αυτή του πάρκου Γκεζί (εξέγερση του Γκεζί) και της εξέγερσης των καπνεργατών TEKEL του 2010». Αυτά.
Ακολουθεί η επιστολή των ευρωβουλευτών.
Προς τον κ. Bekir Bozdağ, Υπουργό Δικαιοσύνης της Τουρκίας, Βρυξέλλες, 24 Μαΐου 2017.
Αγαπητέ κ. Υπουργέ Bekir Bozdağ,
Οι υπογράφοντες Ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκφράζουμε τη βαθύτατη ανησυχία μας για την παρούσα κατάσταση στην Τουρκία και τις δυσανάλογες συνέπειες της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα.
Μέχρι σήμερα, πάνω από 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, δικαστές, δάσκαλοι και ακαδημαϊκοί έχουν απολυθεί, ενώ δεκάδες χιλιάδες κρατούνται και διώκονται ποινικά λόγω υποτιθέμενης συμμετοχής τους στο αποτυχημένο πραξικόπημα.
H Nuriye Gülmen απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο Selcuk , ενώ ο Semih Özakça από το πόστο του ως δάσκαλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, βάσει του διατάγματος έκτακτης ανάγκης. Αμφότεροι διαδηλώνουν για 197η ημέρα κατά της απόφασης, συνεχίζοντας για 77η ημέρα την απεργία πείνας. Η Nuriye Gülmen και ο Semih Özakça είναι μόνο δύο περιπτώσεις των χιλιάδων διωκόμενων Τούρκων πολιτών έπειτα από την εφαρμογή του διατάγματος έκτακτης ανάγκης.
Λυπούμαστε ιδιαίτερα που μαθαίνουμε ότι η υγεία τους επιδεινώνεται διαρκώς, διατρέχοντας κίνδυνο για τη ζωή τους.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στη Nuriye Gülmen, στον Semih Özakça και στον λαό της Τουρκίας, σε όλους εκείνους που κρατούνται παράνομα από τις τουρκικές αρχές. Καλούμε την τουρκική κυβέρνηση να άρει άμεσα το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, να απελευθερώσει όλους όσοι κρατούνται παράνομα από τις 15η Ιουλίου του 2016 μέχρι σήμερα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να έχουν άμεση και ανεξάρτητη δικαστική εκπροσώπηση.
Οι υπογράφοντες: Jordi Solé (Πράσινοι) Ismail Ertug (Σοσιαλιστές) Dimitrios Papadimoulis (Αριστερά) Marietje Schaake (Φιλελεύθεροι) Rebecca Harms (Πράσινοι) Alexander Lambsdorff (Φιλελεύθεροι) Anna Maria Corazza Bildt (Λαϊκό Κόμμα) Barbara Spinelli (Αριστερά) Pascal Durand (Πράσινοι) Izaskun Bilbao (Φιλελεύθεροι) Εύα Καϊλή (Σοσιαλιστές) Josep-Maria Terricabras (Πράσινοι) Tania Gonzalez (Αριστερά) Mark Demesmaeker (Συντηρητικοί και Ρεφορμιστές) Eva Joly (Πράσινοι) Gérard Deprez (Φιλελεύθεροι) Hilde Vautmans (Φιλελεύθεροι) Frédérique Ries (Φιλελεύθεροι) Eric Andrieu (Σοσιαλιστές) Στέλιος Κούλογλου (Αριστερά) Anne-Marie Mineur (Αριστερά) Sylvie Guillaume (Σοσιαλιστές) Τάκης Χατζηγεωργίου (Αριστερά).
Και ένα δικό μας σχόλιο
Πολύ σωστά τα λένε οι βουλευτάδες αλλά μόνο 23. Οι υπόλοιποι απολαμβάνουν την ευρωπαϊκή αταραξία(;) βλέποντας Γιουρόπα λινγκ με την Μάντσεστερ και τον Άγιαξ. Άλλοι βλέπουν Γιουροβίζιον με τραγούδια από όλη την Ευρώπη. Ίσως αυτοί νομίζουν ότι είναι μακρυά αλλά εμείς; Εμείς που δεν έχουμε κάποιον ανάμεσα; Εμείς που ακουμπάμε στους γείτονές μας; Που είμαστε τόσο κοντά που οι φωνές τους ακούγονται σαν τις φωνές στο από πάνω διαμέρισμα; Οι δικοί μας ευρωβουλευτές; Γιατί μόνο 4; Οι άλλοι τι κάνουν; Φαντάζομαι πως η επιστολή διαβιβάστηκε στο μέιλ τους και απλά δεν μπήκαν στον κόπο να συνυπογράψουν. Ή δεν ήθελαν. Μάλλον δεν πρόλαβαν καθώς όλα αυτά συνέπεσαν με το φάιναλ φορ της Γιουρολίγκας στην Κωνσταντινούπολη. Συγχαρητήρια στην Ελληνική ομάδα για την παρουσία της στον τελικό και φυσικά στην Τουρκική για την κατάκτηση του τροπαίου. Οι οπαδοί μπορούν να ξεχυθούν στους αποκλεισμένους δρόμους για να πανηγυρίσουν με την ψυχή τους. Οι τουρκικές εταιρείες κολοσσοί που ως χορηγοί της διοργάνωσης ξόδεψαν τα χρήματά τους μπορούν να αισθάνονται ικανοποίηση για την άψογη διοργάνωση. Αν οι εταιρείες είναι ικανοποιημένες τότε κι εμείς. Όλα καλά.
Γ.Δ.
