Σαν σήμερα, 3 Απριλίου 1912 γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ο Λαμπράκης έζησε μέχρι τις 27 Μαϊου 1963. Χαροπάλευε από τη νύχτα της 22ης του Μάη, όταν δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των οργάνων του παρακράτους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη και στην οποία ήταν ο κεντρικός ομιλητής. Λίγες μέρες αργότερα η κηδεία του Λαμπράκη μετατρέπεται σε ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο με συμμετοχή χιλιάδων κόσμου, που καταδίκασαν τη δολοφονία του αγωνιστή της Αριστεράς και της Ειρήνης, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Συγκινητικές σκηνές έλαβαν χώρα καθ όλη τη διάρκεια της πομπής ως το νεκροταφείο.
Στο τεύχος 101 του εξαιρετικού περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης», που κυκλοφόρησε το Μάιο του 1963, υπήρχε ένα εκτενές αφιέρωμα στον βουλευτή της ΕΔΑ, τη ζωή και τη δράση του, αλλά και τη μεγάλη λαϊκή συγκίνηση που προκάλεσε η δολοφονία του.
Στο αφιέρωμα αυτό περιεχόταν ένα λαϊκό μοιρολόι που αυτοσχεδίασε η εβδομηντάχρονη Σταυρούλα Ζυγούρη, από την Καλαμάτα, πάνω από το φέρετρο του Λαμπράκη. Το μοιρολόι αυτό αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίου του Τάκη Αδάμου με τίτλο «Το λαϊκό τραγούδι της Αντίστασης» που πρωτοεκδόθηκε το 1964 στο Βουκουρέστι.
«Γρηγόρη, σε φορτώσανε, βαριά είσαι φoρτωμένος.
Γρηγόρη μου, τις μυρουδιές να μην τις εσκορπίσεις,
να τις βαστάς στην Κάτω Γης, στους νιούς να τις δωρίσεις,
να βάλουνε στα πέτα τους να βγούνε στο σεργιάνι.
Γρηγόρη μου, η Κάτω Γης έχει αναστατώσει,
τι έμαθε η λεβεντιά πως κάποιος κατεβαίνει.
Τρέχουνε για συνάντηση, να σε προϋπαντήσουν,
τρέχουν στις βρύσες για νερό, στους κηπουρούς για φρούτα,
και στις καλές νοικοκυρές γι αφράτο παξιμάδι.
Τραπέζι σού τοιμάζουνε, Γρηγόρη, να δειπνήσεις
και το κρεβάτι στρώνουνε να πέσεις να πλαγιάσεις».
Τι άλλο να πει κανείς;
Μόνο ότι η Σταυρούλα Ζυγούρη ήταν μάνα του πολιτικού κρατούμενου Νίκου Ζυγούρη και είχε χάσει τα τέσσερα άλλα παιδιά της, που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.
