Χαρά και υπερηφάνεια μάς πλημμυρίζει όταν δικά μας παιδιά επιδίδονται στα ωραία έργα. Μια Τσιριγωτοπούλα και Δραγονερίτσα η οποία δραστηριοποιείται τον τελευταίο χρόνο στη δομή φιλοξενίας του Σχιστού, πρωτοστατεί στην έκδοση μιας προσφυγικής εφημερίδας –εφηβικής, (προς το παρόν) κοριτσίστικης και τρίγλωσσης– με τίτλο «Ξεχασμένα Χελιδόνια»…
Ήταν σαν σήμερα, Τρίτη, μια κρύα (φαντάζομαι) μέρα του Φλεβάρη, την 21η για την ακρίβεια, του δίσεκτου έτους 1984. Ήταν σαν σήμερα λοιπόν, που το Εθνικό Τυπογραφείο μόλις είχε τελειώσει την εκτύπωση της «Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας». Κάτω από του πηχυαίους τίτλους, παραταγμένα σε ένα τρίστηλο, αλλά διόλου στριμωγμένα, ήταν γραμμένα τα εξής:…
Όπως έχω ξαναγράψει τα Κύθηρα ποτέ δεν ησυχάζουν. Και πάλι λοιπόν βρισκόμαστε στις επάλξεις.
Στα Κύθηρα υπάρχει ο θεσμός της Εγχωρίου Επιτροπής. Έγινε επί Αγγλοκρατίας (αν δεν κάνω λάθος), παρέμεινε με τη σύσταση του ελληνικού κράτους και διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία των Κυθήρων και από το ’80 και μετά και τα δύο προσκυνήματα του νησιού (Αγία Μόνη και Μυρτιδιώτισσα)…
… είναι εξόχως πολιτική η διαφωνία με την κύρωση των δασικών χαρτών, διότι η τρέχουσα διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του τόπου μας – του τοπίου ως σύνθετης έννοιας κελύφους προάσπισης του τρόπου ζωής μας. Ο Δήμος Κυθήρων βεβαίως δεν μπορεί να προσφύγει στο ΣτΕ ως προασπιστής ειδικών συμφερόντων των πολιτών του. Όμως οφείλει να το κάνει για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος στην επικράτειά του, εάν διαπιστώνει ότι οι συγκεκριμένες οριζόντιες προσεγγίσεις ενός πρόχειρου Δασικού Χάρτη αδυνατούν να προσαρμοστούν στα τοπικά δεδομένα και προξενούν ανεπανόρθωτη ζημιά στην κυθηραϊκή κοινωνία.
Και αυτή την φορά δεν μας εξέπληξαν η ενέργειες της. Δυστυχώς. Και αυτή την φορά αποφάσισε να πράξει όπως έπρατταν, ανά τους αιώνες, οι εκκλησιαστικές αρχές. Αποφάσισε να να ενεργήσει ιδιοτελώς, αδιαφορώντας για το ποίμνιό της, θεωρώντας τον εαυτό της ανώτερο και ιδιάζουσα περίπτωση. Τόσο ιδιάζουσα ώστε να διεκδικήσει περιουσιακά στοιχεία του Κυθηραϊκού λαού.
Το σκάφος μπάζει νερά. Τα ποντίκια πηδάνε.
Ανήκω σ’ αυτούς που είναι –και παραμένουν– λάτρεις του βιβλίου και της ανάγνωσης. Γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι με την επέλαση των ηλεκτρονικών το βιβλίο θα καταντήσει μουσειακό είδος. Μου είναι δύσκολο –να προσθέσω– το ότι η ανάγνωση μ’ ένα βιβλίο στο κρεβάτι, στην πλαζ ή όπου αλλού, η αίσθηση του τυπωμένου και η συντροφιά μιας βιβλιοθήκης θ’ αντικατασταθούν από κάποιο ηλεκτρονικό μαραφέτι…
Φιλόσοφος με πλούσια και απαλλαγμένη από στερεότυπα σκέψη ο Πρέβε, φιλέλληνας και βαθύς γνώστης της πραγματικότητας και της ιστορίας της χώρας μας. Καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο τού Urbino και πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Hegel-Μαrx για τη Διαλεκτική Σκέψη, ο Λοσούρντο έχει επίσης συμβάλει με τις πρωτότυπες παρεμβάσεις του στη σύγχρονη μαρξιστική σκέψη.
Εκεί επάνω έχει δωμάτια επιπλωμένα, αιθούσας φωταγωγημένας, οικήματα προς κατοικίαν έτοιμα, και ουδείς υπάρχει ο οικών; Μία τοιαύτη υπόθεσις μοι φαίνεται δυσπαράδεκτος, ως διισταμένη προς την ανεξάντλητον του Θεού Σύνεσιν και Τέχνην.
Ενώ πολύ λογικώτερον και Θεοπρεπέστερον ευρίσκω, οσάκις ανυψώνω τα βλέμματα προς τους κόσμους εκείνους, να βαυκαλίζομαι από την γλυκείαν πίστιν, ότι και εκεί επάνω πτερυγίζουν ψυχαί και εκεί επάνω πάλλουν καρδίαι…
Μια ιδέα βασισμένη στο παραμύθι «Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα» του Χανς Kρίστιαν Άντερσεν σε στίχους Κατερίνας Ευθυμίου, μουσική Μαρίνου Χειμώνα και εικονογράφηση Στεφανίας Βελδεμίρη.
Γιατί όταν ο βασιλιάς είναι γυμνός θα υπάρχει πάντα ένα παιδί ή ένας καλλιτέχνης για να φωνάξει την αλήθεια.