Φέρνω στο μυαλό μου αφήγηση της Ελένης Χάρου – Κορωναίου απ’ τα παλιά για το πώς συναντήθηκε τυχαία με τον εκλιπόντα. Ήταν Αύγουστος του 1996 και η κυρία Ελένη βρισκόταν έξω από το σπίτι της επί της κεντρικής οδού της Χώρας. Είδε, λοιπόν, τον Σπύρο Ευαγγελάτο –μεγάλη μορφή στα θεατρικά μας δρώμενα και γνωστή φυσιογνωμία στο πανελλήνιο– να περνάει και τον χαιρέτησε. Θεία τύχη σκέφτομαι, που του έλαχε ουρανοκατέβατη τέτοια ξεναγός˙ ευγενής, παραστατική, με βαθειά γνώση της κυθηραϊκής μας ιστορίας και γενναιοδωρία ανεξάντλητη. Έπιασαν συζήτηση, φαντάζομαι για το αγαπημένο θέμα του Ευαγγελάτου, έναν από τους Sette Savj del Levante, τον ποιητή Γεώργιο Μόρμορη. Η Ελένη τον πήρε από το χέρι και τον πήγε στο δεύτερο σπίτι της, στο Αρχείο του Κάστρου. Η γόνιμη βοήθειά της είχε για αντίδωρο μια μικρή αναφορά, η οποία περιποιεί τιμή εις αμφοτέρους, τιμωμένη και τιμώντα.

Όταν μελετηθούν σε βάθος τα Αρχεία της Διοίκησης (Reggimento) του ΤΑΚ, που τώρα είναι –εν μέρει– υπό κατάταξιν, σίγουρα θα βρεθούν πολλά στοιχεία για τις δραστηριότητες του Μόρμορη ως κρατικού γιατρού. Με τη βοήθεια της κ. Ελ. Χάρου-Κορωναίου, η οποία είχε την ευγένεια να συνεχίσει την έρευνα και μετά την αναχώρησή μου από τα Κύθηρα, εντοπίσαμε τρεις αξιόλογες μαρτυρίες τις οποίες μεταφέρουμε περιληπτικά. Η κ. Χάρου είναι ακόμη πιο αξιέπαινη γιατί –μη γνωρίζοντας ιταλικά– με ‘‘όσφρηση επιστημονική’’ άρπαξε το όνομα Mormori όπου το συνάντησε, έκανε φωτοαντίγραφα και μου τα έστειλε. Την ευχαριστούμε και πάλι: τα Κύθηρα, εγώ και, από μακριά, ο συμπατριώτης της ιατροφιλόσοφος ποιητής!

Κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα στη μνήμη του Σπύρου Ευαγγελάτου, παραθέτοντας τη μνεία της τελευτής του ιατροφιλόσοφου Γεωργίου Μόρμορη στο Τοπικό Αρχείο Κυθήρων όπως επακριβώς την αντιγράφει ο Σπύρος Ευαγγελάτος για την Εισαγωγή του βιβλίου «Αμύντας του Τορκουάτο Τάσσο» ΜΙΕΤ, 2012.

1790. Νοεμβρίου 9. Τήν σή[μερον] / επέρασε ἀπο τούτην τη[ν] προ / σκερον ζίσί εἰς τήν αιόνιον καί / πανεφρόσινον ο ἐκλαμπρότατος αφεντης / σινιορ δοτόρος Γεόργιος Μόρμορις καί εθά / πτι εἰς τό ναόν του Παντοκράτορος Χριστου, εἰς τήν / άρκλαν τους˙ και αιονία του υ μνίμι.