Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας του ’50. Ο μεγάλος μου αδελφός, ο Γιώργος, ήταν γύρω στα δέκα, αεικίνητος και πολυμήχανος. Στα Μητάτα –αλλά και σε όλο το Τσιρίγο– δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικά ούτε τηλεόραση. Τα τέσσερα καφενεία του χωριού (του Μπάμπη του Σαληβαντέρη, του Τσαγκαροβρεττού, του Χανιώτη και του Μπαλή) διέθεταν τα γνωστά μεγάλα ραδιόφωνα με τις λυχνίες (που δουλεύανε με μπαταρίες) και εκεί οι άντρες του χωριού μαζευόντουσαν τα βράδια κι ακούγανε τα νέα, ό,τι συνέβαινε στην Αθήνα και στον υπόλοιπο κόσμο.
Η απουσία εικόνας έκανε τους εκφωνητές να δραματοποιούν τις αφηγήσεις τους προκειμένου με τις υπερβολές τους να αναπληρώσουν σε πειστικότητα την έλλειψη οπτικής τεκμηρίωσης. Η δε απουσία οποιασδήποτε διασταύρωσης της μεταδιδόμενης ειδησεογραφίας αποθράσυνε τους δημοσιογράφους της εποχής, που ενημέρωναν όσο μπορούσαν, ό,τι ήθελαν και όπως νόμιζαν. Άμα υπολογίσει ο σημερινός αναγνώστης την νησιώτικη αθωότητα εκείνης της πρώιμης εποχής, θα καταλάβει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκτυλιχθεί η ιστορία μας.
Εκείνη την περίοδο, κάποιος κομήτης θα πέρναγε ‘‘κοντά’’ στη Γη και οι αναλύσεις των από πάντα και περί τα πάντα ειδημόνων δημοσιογράφων είχαν δημιουργήσει στην φαντασία των απλών ανθρώπων την αίσθηση ότι πλησίαζε το τέλος του κόσμου. Οι συζητήσεις στα καφενεία έδιναν κι έπαιρναν. Κανείς δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα επέλθει ολοκληρωτική καταστροφή αλλά ο φόβος ήταν πραγματικός και διάχυτος.
Ο Γιώργος που πάντα ήταν εφευρετικός κι έβλεπε τα πράγματα πολύ πιο απλά, σαν παιδί, βέβαια, σκέφτηκε να κάνει μια φάρσα. Έφτιαξε λοιπόν έναν χαρταετό προσθέτοντάς του στην ουρά έναν φακό. Ήτανε καλοκαίρι και μια ωραία βραδιά με ξαστεριά, ο Γιώργος πήγε και αμόλησε την κατασκευή του πάνω απ’ τα καφενεία. Βλέποντας ένα ‘‘αστέρι’’ να κάνει βουτιές πάνω απ’ τα κεφάλια τους κι έχοντας ακούσει ότι ο κομήτης είναι ένα αστέρι που θα βρεθεί πολύ κοντά στη Γη, όλοι πίστεψαν ότι τελικά οι δημοσιογράφοι είχαν δίκιο και το τέλος του κόσμου έφτασε.
Προφανώς, τελικά δεν έγινε τίποτα, η Γη δεν καταστράφηκε (όχι τότε κι όχι απ’ τον κομήτη) αλλά ακόμα και σήμερα –πάνω από μισόν αιώνα μετά– πολλοί θυμούνται το συμβάν και γελούν…
