ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Γυρίζαμε την Κρήτη απ’ τη μια άκρη στην άλλη. Μετά από μια στάση σ’ ένα μεγάλο πάρκο με μαρμάρινα κολωνάκια και πλαστικές καρέκλες, με σιντριβάνια και παρφαί σοκολάτα πήραμε και πάλι τον δρόμο. Σε ένα γύρισμα του δρόμου πέσαμε πάνω σε αυτό το γυμνό κτίσμα. Στο εσωτερικό μια πέτρινη πεζούλα – κάθισμα για τους πελάτες και κρεβάτι για τον νοικοκύρη. Κάποια μεγάλη θλίψη τον κατείχε. Κουβεντιάσαμε. Μας έψησε δυο καφέδες και δεν δέχτηκε χρήματα. Χρόνια μετά, δεν θυμάμαι πια τ’ όνομά του. Ας μείνει η εικόνα του.