Είναι κοινό μυστικό το τι συμβαίνει στην Τουρκία, τουλάχιστον σε επίπεδο κυβερνήσεων και κρατών, γιατί κατά τα άλλα, ο κόσμος… το ‘χει τούμπανο! Για αυτό και μου έκανε εντύπωση που ο βουλευτής Δημήτρης Κρεμαστινός μιλώντας από το βήμα της Βουλής με αφορμή το νομοσχέδιο για τα καπνικά προϊόντα, ανέφερε πως στην Τουρκία προβλέπονται αυστηρότατες ποινές για όποιον πετά αποτσίγαρα στη θάλασσα και τόνισε πως «εδώ, όμως, δεν έχουμε καθεστώς Τουρκίας, εμείς είμαστε μια δημοκρατική χώρα» (και για αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να φτάνουμε στο άλλο άκρο, κατέληγε ο συλλογισμός του). Και απορώ. Αφού πια το παραδεχόμαστε και μέσα στο κοινοβούλιό μας σαν δεδομένη αλήθεια, γιατί συνεχίζουμε να συζητάμε για διμερείς συμφωνίες, για διαπραγματεύσεις ένταξης κλπ κλπ; Όσο αυτονόητη και αν μοιάζει η απάντηση, το σκηνικό δε θα πάψει ποτέ να θυμίζει θέατρο του παραλόγου. Το μόνο ίσως είδος που υποστηρίζει ακόμη ερμηνευτικά το καθεστώς Ερντογάν. (Το άρθρο που ακολουθεί, αναδημοσιεύεται από το artinews.gr)
Κ. Μαριάτου
Ντάριο Φο: Δεύτερο Νόμπελ η απαγόρευση από τον Ερντογάν
Μετά την απαγόρευση από τον Ταγίπ Ερντογάν των θεατρικών έργων του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Μπρεχτ και του Ντάριο Φο, ο τελευταίος έκανε την εξής δήλωση: «Είναι υπέροχο να είσαι στη συντροφιά αυτών των μεγάλων συγγραφέων και να σκέφτεσαι ότι εμείς οι τέσσερις είμαστε η αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Τουρκία!». Ο Ντάριο Φο θεωρεί ότι η απαγόρευση των έργων του είναι για εκείνον ένα δεύτερο Νόμπελ, ενώ σχολίασε πως «η καταστολή στον θεατρικό τομέα είναι ένα τρομερό σημάδι, γιατί η τάση να μπλοκάρεις όποιον δεν βρίσκεται εντός γραμμής είναι φασισμός».
Τα πράγματα στην Τουρκία δυσκολεύουν καθημερινά. Καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο παρατηρούν ενεοί τις εξελίξεις, που επιβεβαιώνουν τα πλέον εφιαλτικά σενάρια. Γνωστοί καλλιτέχνες και συγγραφείς που είχαν ταχθεί ανοιχτά κατά του Ερντογάν, τώρα εμφανίζονται σε συγκεντρώσεις υπέρ του Τούρκου προέδρου. Ενώ όσοι αντιστάθηκαν κι αρνήθηκαν να συμμετέχουν σε αυτές τις εκδηλώσεις, είδαν τις παραγωγές τους να ακυρώνονται και να την καριέρα τους να καταστρέφεται σε μια νύχτα.
Πράγματι,η καταστολή στο θεατρικό τομέα είναι τρομερό σημάδι και φασισμός.Η γενοκτονία των Κούρδων που βρίσκεται σε εξέλιξη από το Δεκέμβριο του ’15 με την απαγόρευση κυκλοφορίας δεν είναι.Γιατί να σε βομβαρδίζει ο στρατός στο σπίτι σου αντέχεται,να μη μπορείς να δεις Σαίξπηρ και Τσέχωφ όμως,όχι.Ωραία που είναι να είσαι Ευρωπαίος διανοούμενος…
Εντούτοις ο Ευρωπαίος διανοούμενος φρόντισε και πρόσεξε την διατύπωσή του σαν κέντημα: «….η τάση να μπλοκάρεις όποιον δεν βρίσκεται εντός γραμμής είναι φασισμός».
(Καλό παράδειγμα για έλληνα μπλόγγερ.)
Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί κάνετε αυτή την σύγκριση, εγώ θα απαντούσα ότι είναι το ίδιο επώδυνο. (Κούβελα τον λέγανε εκείνο τον υπουργό πολιτισμού που αποκάλεσε τους ποιητές «λαπάδες»)
Τι είναι το ίδιο επώδυνο.Το κάψιμο 100 ανθρώπων ζωντανών σε υπόγειο ή η εκτέλεση παιδιών 9 και 10 ετών(αφήνω όλα τα άλλα θύματα) με την απαγόρευση συγκεκριμένων θεατρικών συγγραφέων(όσο φασιστικό κι αν είναι αυτό);Σοβαρά μιλάτε;Πάσο.
Τέλος πάντων δεν τα έβαλα σε κανένα ζύγι.Τη νοοτροπία των Ευρωπαίων ήθελα να υπογραμμίσω.Δεν είναι και κάτι καινούριο άλλωστε.Όταν έγινε η δολοφονική επίθεση στο Charlie Hedbo πήξαμε στην αλληλεγγύη,την υποστήριξη,τα δάκρυα και τα «είμαστε όλοι Charlie».Όταν τις ίδιες μέρες έγινε βομβιστική επίθεση στο Λίβανο με δεκάδες νεκρούς ή όταν στη Κένυα σκότωσαν άλλους τόσους φοιτητές επειδή φοιτούσαν σε χριστιανικό πανεπιστήμιο δεν κουνήθηκε φύλλο.Γιατί οι Ανατολίτες και οι Αφρικανοί μπορούν να σκοτώνονται κατά δεκάδες και εκατοντάδες αλλά οι Ευρωπαίοι και οι αξίες τους είναι άλλο πράγμα βρε αδερφέ.Και σε περίπτωση που κάποιος δεν το ξέρει η Κένυα και ο Λίβανος δεν έχουν πόλεμο.Παλαβοί ισλαμιστές,της ίδιας οργάνωσης με αυτούς που έκαναν την επίθεση στη Γαλλία τα έκαναν.
Το ζήτημα της επιλεκτικής συμπάθειας σε θύματα επιθέσεων εξηγείται συχνά και βάσει αυτόματων μηχανισμών ταύτισης. Γι αυτό και δεν πρόκειται για επιλογή στην πραγματικότητα. Μόνο μια ματιά να ρίξουμε στις φωτογραφίες που συγκλονίζουν από το προσφυγικό δράμα, θα δούμε πως είναι αυτές όπου τα παιδάκια έχουν όψη που μοιάζει με των δικών μας και μας είναι πιο οικείες. Δεν είναι απαραίτητα κακό, όσο είναι ανθρώπινο. Η ανεπάρκειά μας να πονέσουμε για το δράμα όλης της ανθρωπότητας δε σημαίνει ότι ηθικά, είτε ιδεολογικά το συγκαλύπτουμε, ούτε πως μόνο οι Ευρωπαίοι ή οι δυτικοί πράττουμε ανάλογα. Στην περαιτέρω αφύπνιση των συνειδήσεων, όμως, δεν βοηθούν οι «κατσάδες» και οι συχνές «εργολαβίες» δραμάτων, αλλά η συνεχής ενημέρωση και διαφώτιση των πτυχών των γεγονότων, πάντα με εμπιστοσύνη στην πρόθεση εκείνου που σκοπεύουμε να ευαισθητοποιήσουμε. Εφόσον ζητάμε αυτό.
Αυτό από πού προκύπτει;Γιατί δεν έχω συναντήσει κάποιον να συγκινείται περισσότερο ή λιγότερο με τα προσφυγάκια αναλόγως άμα μοιάζουν με τα δικά μας παιδιά.
Καλά,αν θέλετε την υποκρισία να την περιγράφετε έτσι για να αισθάνεστε καλύτερα,κάντε το.
Εσείς ξέρετε καλύτερα…
Πολύ καλό παιδί αυτός ο Ντάριο