Πάρα πολλές είναι οι αρετές που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο της Παναγίας. Γι’αυτό άλλωστε κι έχουν γραφτεί τόσοι πολλοί εγκωμιαστικοί λόγοι γι’αυτήν. Πίστη, ταπεινοφροσύνη, αγάπη, πραότητα και ο κατάλογος δεν τελειώνει…
Ας σταθούμε σήμερα σε μία από αυτές της αρετές της Θεοτόκου. Ας σταθούμε στη δύναμή της. Από τη στιγμή που ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός, ότι αυτή ήταν που κρίθηκε άξια να φέρει στον κόσμο τον Μεσσία, μέσω του οποίου θα σωθεί όλο το ανθρώπινο γένος, και αφού η Παναγία δέχτηκε να αναλάβει αυτό το έργο, άρχισε ένας σκληρός αγώνας.
Αρχικά σήκωσε το βάρος της πιθανότητας να κατηγορηθεί για μοιχεία. Κάτι που επέσυρε την θανατική ποινή. Αναγκάστηκε να γεννήσει σε σπηλιά. Να φύγει κρυφά στην Αίγυπτο για να γλιτώσει ο Χριστός από τον Ηρώδη. Να βλέπει τον μοναχογιό της να περνάει όλα αυτά τα φρικτά βασανιστήρια, γνωρίζοντας πως είναι αθώος. Αργότερα έζησε τους διωγμούς των Εβραίων εναντίον των χριστιανών.
Σε όλα αυτά δε λύγισε, δεν πτοήθηκε, δεν καταράστηκε. Παρέμεινε ήρεμη και σίγουρη. Ας σκεφτούμε πόση δύναμη χρειαζόταν μια γυναίκα εκείνης της εποχής και κοινωνίας για να τα αντέξει όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν, η Παναγία μένει στους αιώνες, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, παράδειγμα δύναμης, αντοχής, αγωνιστικότητας. Και κυρίως παράδειγμα πίστης προς τον Θεό, γιατί από Αυτόν πηγάζουν όλες οι αρετές και τα ταλέντα του κάθε ανθρώπου. Γι’αυτό και την τιμούμε περισσότερο απ’όλους τους αγίους. Γιατί είναι η αιτία της σωτηρίας μας και ο οδηγός μας ταυτόχρονα.
Το ότι δε λύγισε, δεν πτοήθηκε, δεν καταράστηκε, γιατί φανερώνει δύναμη και μάλιστα ζηλευτή; Καλό θα ήταν οι δημόσιοι κήρυκες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης να προσέχουν πού τοποθετούν τον πήχυ. Το αλύγιστο της Παναγιάς στα μάτια μου μοιάζει απάνθρωπο και πλάθει μισανθρώπους.
Και ολόκληρο το πρότυπο που προτείνεται εδώ, γραμμένο από την πένα ανδρός, άραγε εντοπίζει τη δύναμη της γυναίκας και πέραν των αναγκαστικών (γιατί ποτέ δεν της δόθηκε εναλλακτική, για να λέμε την αλήθεια) της βασάνων;
Κάποια που πέρασε τόσα και δεν καταράστηκε ούτε έναν από αυτoύς που της προκάλεσαν πόνο πώς ακριβώς πλάθει μισανθρώπους;
Αν όλα όσα άντεξε δεν φανερώνουν δύναμη, πάω πάσο.
Γιατί η πραγματική δύναμη βρίσκεται εκεί. Στο ότι ενώ θα μπορούσε να δείξει κακία, μίσος, αντιπάθεια, δεν το έκανε.
Σαφώς και στόχος είναι η κορυφή για να φτάσεις κάπου ψηλά. Όπως οι αθλητές ένα πράγμα.
Και ναι, είχε επιλογή. Μπορούσε από την αρχή να πει «Αρχάγγελε, πάρε τα φτερά σου και πήγαινε αλλού. Εγώ θα την περάσω άνετα στο Ναό, χωρίς πολλά πολλά». Χωρίς τη συγκατάθεσή της δεν γινόταν τίποτα.
Τώρα ο καθένας ό,τι θέλει μπορεί να βλέπει όπου θέλει. Μέρος της ελευθερίας μας και πώς την διαχειριζόμαστε είναι και αυτό.
νομίζω ότι πρέπει να μου απαντήσεις: όποιος δείξει κακία, μίσος και αντιπάθεια απέναντι σε αυτόν που τον βασάνισε, θεωρείς πως είναι αδύναμος; Θα θελα να είχα τη γνώμη ενός θύματος του ολοκαυτώματος π.χ. επάνω σε αυτό. Και δε μιλάμε για ψυχολογικές τεχνικές διατήρησης της εσωτερικής ηρεμίας….
Όσο για το αν η παρθένος μπορούσε να πει στον αρχάγγελο, «ευχαριστώ, δεν θα πάρω», δεν έχω όρεξη να γελάσω καν. Το μόνο που θα συμφωνήσω είναι πως ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει όπου θέλει, για αυτό και μίλησα για την ευθύνη του δημόσιου κήρυκα……
Ναι, είναι η αποκορύφωση της δύναμης. Και γι’αυτό και δεν το βλέπουμε συχνά. Η εκδίκηση είναι ο ορισμός της αδυναμίας. Και σημασία έχει να μην ανταποδώσεις όταν μπορείς να το κάνεις (σε καμία περίπτωση δεν το εφαρμόζω καθ’ότι καβγατζής, μη νομίσει κανείς ότι πουλάω αγιότητα). Μπορείς να ρωτήσεις και συνεργάτες του Μ.Λ.Κινγκ στις ΗΠΑ.
Αν γελάσεις ή όχι είναι αδιάφορο για την ουσία του πράγματος. Η ουσία είναι ότι μπορούσε να αρνηθεί. Πάντα ο άνθρωπος έχει την τελευταία λέξη. Και όταν ο Χριστός θεράπευε δαιμονισμένους άλλοι έλεγαν «πω πω μάγκα, να ο Μεσσίας» και άλλοι έλεγαν «με τη βοήθεια των δαιμόνων βγάζει δαιμόνια». Σε γεγονός εντελώς ξεκάθαρο, όχι σε ένα κείμενο. Ο καθένας έχει την ελευθερία και κάνει τις επιλογές του.
Μιας και μόλις έτυχε να διαβάσω τούτο: http://www.kathimerini.gr/871060/opinion/epikairothta/politikh/oxi-me-th-glwssa-ths-8rhskeias , το μόνο που μου μένει είναι να παραθέσω το απόσπασμα που τα λέει καλύτερα από εμένα, όσα μου ενέπνευσε το άρθρο σου για την Παναγία.
«Στη Γιορτή σήμερα της Παναγιάς, οι «μύριοι παιδαγωγοί (αλλ’ ου πατέρες)» θέλουν να μας μιλήσουν για το Θεοτόκο κορίτσι της Nαζαρέτ. Aλλά, γεννήματα κι αυτοί (όπως όλοι μας) του κυρίαρχου ατομοκεντρικού «παραδείγματος», ξέρουν μόνο τη γλώσσα της χρηστικής ωφελιμότητας, της συμπεριφορικής λογικής. Δεν ξέρουν να πουν, πώς γίνεται να σαρκώσει ο άνθρωπος τον Θεό (το αιτιατό την Aιτία του), να γεννήσει ένα κορίτσι τον Θεό – κι αυτή η παλαβή κουβέντα να μην είναι ρομαντικό παραμύθι, αλλά το κλειδί για να έχει λογική ελπίδα η υπαρκτική ελευθερία.
Δεν ξέρουν τέτοια οι «μύριοι παιδαγωγοί (αλλ’ ου πατέρες)» – ούτε στη Mεγάλη τους Σύνοδο δεν κατάφεραν να ψελλίσουν τη γλώσσα που διψάμε να ακούσουμε. Mας λένε άλλα για την Παναγιά: Nα της μοιάσουμε στις αρετές, να γίνουμε κι εμείς ταπεινοί, σεμνοί, υπάκουοι, χρηστικά ωφέλιμοι, συμπεριφορικά ευπρεπείς – άμεμπτης διαγωγής μπουκιές για τον θάνατο (τα ίδια που λέει και ο Aκέλας στα προσκοπάκια). Ωσάν η Eκκλησία να υπάρχει για να τσοντάρει σε ηθικοπλαστικές σκοπιμότητες, όχι για να φωτίζει το πώς ο θάνατος «πατείται θανάτω».
O κ. Χρ.Γιανναράς έχει τις απόψεις του.
Όπως και ο κάθε άνθρωπος.
Παπα Κώστα, συναγωνίστηκες σε πλεονασμό το δήμαρχο με το «απαγορεύεται ο γυμνισμός».
Google search: o κάθε άνθρωπος έχει την άποψή του
Περίπου 1.610.000 αποτελέσματα (0,37 δευτερόλεπτα)
Παπα-Κώστας for Mayor!
Στις επόμενες εκλογές ΞΕΡΕΙΣ τι πρέπει να κάνεις!