Τα θρασίμια του ναζισμού, ωστόσο, παρέα με διάφορα τσογλάνια του περίφημου δημοκρατικού τόξου, απέναντι στα προηγούμενα αντιτείνουν το εξής «επιχείρημα»: «Αυτοί – λένε – δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου, γιατί δεν ήταν μέσα, ήταν “έξω” από το Πολυτεχνείο»!
Μέσα στην Εκκλησία αναπτύσσονται διαχρονικά τρεις τάσεις έναντι της υπερκείμενης –συχνά εχθρικής κι ενίοτε αλλόπιστης– πολιτικής εξουσίας. Η μία τάση συμπλέει με τις δημόσιες αρχές, αποκρύπτοντας και νομιμοποιώντας την βίαιη φύση τους, με κύριο σκοπό να προστατεύσει την Εκκλησία στην εγκόσμια διάστασή της ως θεσμό, δηλαδή ως εξουσιαστικό μόρφωμα. Πρόκειται για μια εκρηκτική ανάμειξη μεταφυσικής και…
Όλοι ομνύουν πια στον Ποιητή. Αφού πρώτα τον περιγέλασαν, ύστερα τον αμφισβήτησαν –κι όταν πλέον εδραιώθηκε με την λυρικότητα και το βάθος της φωνής του– στο τέλος έμαθαν να τον διαβάζουν, τον κατάλαβαν και τον λάτρεψαν. Την Δήλωσή του την διδάσκουν στα σχολεία και όσοι αγαπούν την Δημοκρατία την έχουν για Ευαγγέλιο. Ποιος είμαι εγώ, λοιπόν, να γράψω έστω και μια λέξη παραπάνω ή παρακάτω από αυτά που έγραψε εκείνος;
Αγαπητέ αναγνώστη που δεν εγκατέλειψες ακόμη την ανάγνωση, συγχώρεσέ με. Άλλωστε μόνο μια κριτική διαπάλη δίνει αξία και στην δική μου και στην δική σου ανάγνωση. Κι από την άλλη, αν δεν μπορούμε να γράψουμε, από φόβο μην εκτεθούμε, τότε τι την φτιάξαμε την ΝτραγκοΝέρα Ρόσσα;