Εκεί όπου μια μάνα κρατάει τα κλειδιά του σπιτιού, υπάρχει ακόμα μια Μπερνάρντα Άλμπα. Εκεί όπου ένα νέο κορίτσι εξεγείρεται κατά των περιορισμών, της βίας, του συμφέροντος και συντρίβεται, υπάρχει μια Αδέλα. Εκεί όπου η κοινή γνώμη μετράει πάνω κι ενάντια στην ελευθερία του ατόμου, είναι ένα ακόμα ‘‘χωριό με δηλητηριασμένα πηγάδια’’ και όχι μόνο ισπανικό…

Μπορούμε να δούμε το έργο ως δράμα Γυναικών και Ανδρών την ίδια στιγμή. Αλλά ο βασικός πρωταγωνιστής του έργου είναι το Σπίτι. Λέει κάπου η Πόνθια: Ούτε για την αδελφή σου, ούτε για σένα, ούτε για καμιά σας δε νοιάζομαι! Αλλά θέλω να ζω σ’ ένα σπίτι με υπόληψη…

Πάν’ απ’ όλα, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα υπήρξε ποιητής, δηλαδή ένας άνθρωπος μαθημένος να ζει την ελευθερία του αισθήματος και καταδικασμένος να πονά, να τολμά, να επαναστατεί˙ όχι από υπερβολική γενναιότητα αλλά από φόβο για την ανία του βολέματος. Και από αξιοπρέπεια. Για όλα αυτά, άλλωστε πέθανε…