Σκεφτόμουν, πάντα, πως αν ήμουν εκεί, τίποτα δεν θα του είχε συμβεί, ή έστω θα ήμουν κοντά του τώρα. […] Όταν πήγα να τον δω, μου κράτησε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και μού ’πε: «Τα τρένα, μικρή, τα τρένα. Μη φοβηθείς να τα πάρεις και να τ’ αγαπήσεις. Δε θά ’ναι όλα για σένα αλλά μη διστάσεις! Αξίζει. Θα καταλάβεις»…