Χαρά και υπερηφάνεια μάς πλημμυρίζει όταν δικά μας παιδιά επιδίδονται στα ωραία έργα. Μια Τσιριγωτοπούλα και Δραγονερίτσα η οποία δραστηριοποιείται τον τελευταίο χρόνο στη δομή φιλοξενίας του Σχιστού, πρωτοστατεί στην έκδοση μιας προσφυγικής εφημερίδας –εφηβικής, (προς το παρόν) κοριτσίστικης και τρίγλωσσης– με τίτλο «Ξεχασμένα Χελιδόνια»…

Είναι το αγοράκι με το μισοχαλασμένο ποδήλατο, που κυκλοφορεί ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά, για τα οποία ένα τέτοιο παιχνίδι αποτελεί είδος πολυτελείας. Είναι οι ανάποδες ημέρες του Μαΐου με την ακατάπαυστη νεροποντή που κάνει αδύνατον να κοιμηθεί κανείς σε μια σκηνή μέσα στην οποία εισβάλλουν ορμητικά νερά και λάσπη. Είναι το δεκάχρονο κοριτσάκι που μένει νηστικό για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα γιατί οι γονείς της αποφάσισαν να κάνουν οικογενειακώς απεργία πείνας με μοναδικό τους αίτημα το άνοιγμα των συνόρων. Είναι ο ηλικιωμένος κύριος που πάσχισε και τελικά κατάφερε, παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες, να επιζήσει και να φτάσει στην Ελλάδα, αλλά άφησε την τελευταία του πνοή, καθώς δεν είχε πρόσβαση στα φάρμακά του…