Η λιτάνευση είναι ένα κομμάτι της εκκλησιαστικής ζωής. Και όπως οτιδήποτε γίνεται στην Εκκλησία, από τα Μυστήρια ως την πιο απλή ακολουθία, σκοπό έχει την ένωση τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Και αυτή η ένωση επιτυγχάνεται προσευχητικά, μυστικά αλλά και πρακτικά…
Ο Χριστός σε κανέναν αμαρτωλό δεν μίλησε άσχημα παρά μόνο στους φιλάργυρους και τους υπερήφανους• αυτούς, δηλαδή, που έχουν ως ύψιστο αγαθό το χρήμα κι ως όνειρο ζωής την εξουσία επί των συνανθρώπων τους. […] Αυτού του είδους οι άνθρωποι θα είναι πάντα ξένοι για τον Χριστό και ποτέ δεν θα Τον γνωρίσουν αληθινά γιατί δεν τολμούν να αλλάξουν τον εαυτό τους για να Τον συναντήσουν, παρά μόνο θέλουν να Τον ‘‘χρησιμοποιήσουν’’ για να επικυρώσουν τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους και τα ελαττώματά τους…
Αν λοιπόν κάποιος μεταλαμβάνει κάθε Κυριακή και μετά γυρίζει σπίτι του και συκοφαντεί, βρίζει, υπερηφανεύεται και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, προφανώς, τίποτα θετικό δεν αποκομίζει. Το ίδιο ισχύει και για το σύνολο, όμως, αφού και η Εκκλησία απευθύνεται τόσο στον καθένα ξεχωριστά όσο και σε όλους συνολικά. Το νησί φέτος αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ανομβρίας και πραγματοποιήθηκαν δεήσεις, όπου συμμετείχε αρκετός κόσμος αλλά δεν έγινε τίποτα. Γιατί; Γιατί δεν ακούστηκαν αυτές οι προσευχές;
Ο Σεγιέντ Χασσάν Νασράλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία των τελευταίων δεκαετιών, όχι μόνο στην Μέση Ανατολή αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνδυάζει στοιχεία τα οποία, αν δεν έχουν εξαφανιστεί, τουλάχιστον σπανίζουν από τους σημερινούς ηγέτες, ‘‘ηγέτες’’ και ηγετίσκους…
Καλό είναι να τα σκεφτούμε αυτά με την ευκαιρία μια γιορτής η οποία μάς θυμίζει ότι η Παναγία, για να ανοίξει ο δρόμος για τη σωτηρία μας, επέλεξε να την υποπτευθούν ως μοιχαλίδα, να γεννήσει σε μια σπηλιά περιτριγυρισμένη από ζώα, να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς και στο τέλος να δει τον Υιό της να βασανίζεται και να θανατώνεται ενώ ήταν ο μόνος αθώος που περπάτησε σε αυτή τη γη. Αν αυτά δε μας συγκινούν, τότε κακώς φέρουμε τον τίτλο του χριστιανού…
Σταμάτησαν να ζητάνε τη δημιουργία ενός κράτους και απαιτούν πλέον τη δημιουργία μιας αυτόνομης περιοχής, όσο το δυνατόν πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία, με ίσα δικαιώματα για όλους τους κατοίκους ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων…
Είμαι ενθουσιασμένος. Πάντα άκουγα σαν μαγεμένος τις ιστορίες των παππούδων μου από την εποχή του Πολέμου και της Κατοχής ή ακόμη και τις ιστορίες του Πολυτεχνείου, και ζήλευα. Και τώρα, να! στεκόμαστε με όλα τα όνειρά μας διαλυμένα μπροστά σε μεγάλες ιστορικές στιγμές. Τα πράγματα αλλάζουν κι εμείς βρισκόμαστε στο κέντρο αυτής της αλλαγής…
Το σωστό ερώτημα δεν είναι γιατί δεν έρχονται πολλοί άνθρωποι στην Εκκλησία αλλά γιατί έρχονται κι αυτοί που έρχονται. Ναι, όπως το διαβάζετε. Η απορία μου δεν είναι γιατί εκκλησιάζονται τόσο λίγοι αλλά γιατί εκκλησιάζονται τόσο πολλοί.
Ο χριστιανός δεν επιζητεί να εξουσιάσει αλλά να υπηρετήσει τους συνανθρώπους του. Δεν είναι η υπερηφάνεια το ζητούμενο αλλά η ταπείνωση…
Και για μα μην κοροϊδευόμαστε, ο νόμος είναι το όπλο του ισχυρού. Κατοχυρώνει ιδιοκτησία για χάρη αυτού που έχει πολλά. Αν ενδιαφερόταν για όλους θα καθιέρωνε κοινοκτημοσύνη. Η ιδιοκτησία, σύμφωνα με τους Πατέρες, είναι προϊόν της Πτώσης του ανθρώπου. Φυσική κατάσταση είναι η κοινοκτημοσύνη και η αλληλεγγύη…
«Ναός πυρολατρικός χτίστηκε και στην πόλη Νεκρέσι, της οποίας επίσκοπος ήταν ο μακάριος Αβίβος. Ο καλός ποιμενάρχης δεν μπορούσε να ανεχθεί τη λατρεία των δαιμονίων στην ίδια του την έδρα. Οπλισμένος, λοιπόν, με θείο ζήλο, πήγε μια μέρα στο ναό, προχώρησε θαρρετά ως το θυσιαστήριο και ρίχνοντας νερό πάνω στην ακοίμητη φλόγα, την έσβησε.» Φυσικά…