Τώρα, μετά ’πό 32 χρόνια διαψεύσεων κι εξιδανικεύσεων, ξανακοιτάζοντας το παρελθόν, αναρωτιέμαι: τι να γίνονται άραγε η Ζέτα, η Νέλη, η Γιώτα και τ’ άλλα τα παιδιά; Σε τι θεό πιστεύουν; Χαμογελούν ακόμα με πίστη κι αθωότητα; Συναντιούνται; Κι αν συναντιούνται, ‘‘κατά πού στρέφουν τα μάτια’’; κι άραγε κοιτάζουν ακόμα αμήχανα στο πλάι μήπως έρχεται κανένας αργοπορημένος απ’ το μέλλον…