Η ομοιότητα ανάμεσα στις εικόνες πλήθους που τρέχουν να σωθούν από μια τρομοκρατική επίθεση και στις εικόνες πλήθους που κυνηγούν Πόκεμον αναδεικνύει τη βιο-πολιτική και θανατο-πολιτική που ορίζει τη χωρικότητα της παγκοσμιοποίησης: ένας ομογενοποιημένος χώρος διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα.