Την επόμενη μέρα, με το πρώτο φως, ξεκινούσαμε πάλι το περπάτημα… Μέχρι το τελευταίο πρωινό, που φτάσαμε αξημέρωτα, στην κορυφή, την τελευταία πύλη πριν την πόλη των Ίνκας, περιμένοντας τον ήλιο να σηκωθεί και να λούσει στο αυγινό φως όλο το μέρος. Ήταν κάτι αληθινά μαγικό…