Η αποδόμηση των στερεοτύπων (έμφυλων, φυλετικών κ.ά.) όχι μόνο δεν αμφισβητεί και δεν υποσκάπτει έννοιες όπως η αγάπη, η ελευθερία, η ισότητα αλλά, αντιθέτως, τις εξυψώνει, τοποθετώντας τες σε μία πιο στέρεη βάση, αυτή της ουσιαστικής αποδοχής έναντι της συγκαταβατικής ανοχής…
«Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Γι’ αυτό θα συνεχίσω να μιλάω.
Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω. Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: Μίλησες; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;»
Οι σχετικές αναρτήσεις, δεν σκοπεύουν στην αγιοποίηση κανενός προσώπου, δεν παραβλέπουν την ανθρώπινη αδυναμία, δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν κανόνα. Μόνο να στείλουν και κάποιο αισιόδοξο μήνυμα μέσα στη γενική μελαγχολία και να αποκαταστήσουν σε κάποιο βαθμό την τιμή ενός επαγγέλματος, που δεν είναι επάγγελμα, ενός καθήκοντος που δεν είναι καθήκον, ενός λειτουργήματος που κατηγορείται πως δυσλειτουργεί. Εκείνο του εκπαιδευτικού, που πάνω από όλα, εννοεί τη θέση του ως σχέση με τους μαθητές του.
Ίσως η μεγαλύτερη παρεξήγηση που επικράτησε κατά την πιο πρόσφατη φάση του γλωσσικού ζητήματος, μετά τη μεταρρύθμιση του 1976, είναι η εντύπωση πως η σημερινή ελληνική γλώσσα είναι εύκολη και η συστηματική της διδασκαλία ίσως μοιάζει ανούσια έως περιττή. Αυτό προφανώς οφείλεται στον αφελή συλλογισμό, πως εφόσον τα σημερινά ελληνικά τα μιλάμε όλοι, λίγο ως πολύ τα γνωρίζουμε. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως τα «αυτονόητα» είναι και η μεγαλύτερη πηγή της αμάθειας.
Κάθε συζήτηση γύρω από τα ιδεώδη της Εκπαίδευσης είναι τετριμμένη και ασυνεπής συγκρινόμενη με αυτό το μοναδικό ιδεώδες: ποτέ ξανά Άουσβιτς.
Ήταν η βαρβαρότητα που όλη η Εκπαίδευση αντιμάχεται.
Πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι…