Ήταν σαν σήμερα, Τρίτη, μια κρύα (φαντάζομαι) μέρα του Φλεβάρη, την 21η για την ακρίβεια, του δίσεκτου έτους 1984. Ήταν σαν σήμερα λοιπόν, που το Εθνικό Τυπογραφείο μόλις είχε τελειώσει την εκτύπωση της «Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας». Κάτω από του πηχυαίους τίτλους, παραταγμένα σε ένα τρίστηλο, αλλά διόλου στριμωγμένα, ήταν γραμμένα τα εξής:…
Και αυτή την φορά δεν μας εξέπληξαν η ενέργειες της. Δυστυχώς. Και αυτή την φορά αποφάσισε να πράξει όπως έπρατταν, ανά τους αιώνες, οι εκκλησιαστικές αρχές. Αποφάσισε να να ενεργήσει ιδιοτελώς, αδιαφορώντας για το ποίμνιό της, θεωρώντας τον εαυτό της ανώτερο και ιδιάζουσα περίπτωση. Τόσο ιδιάζουσα ώστε να διεκδικήσει περιουσιακά στοιχεία του Κυθηραϊκού λαού.
Για κάποιους ένα μυθικό καθεστώς χωρίς καμία ισχύ, για κάποιους άλλους ένα προβληματικό κατάλοιπο του παρελθόντος και για κάποιους ελάχιστους (οι οποίοι όμως τελικά κινούν τα νήματα) ένα φαιό νταμάρι, ένα πεδίο βολής ιδιωτικών συμφερόντων, μεσίτευσης και καταπάτησης της λαϊκής περιουσίας…
Η Μαριναλέδα είναι ένα χωριό περίπου τρεισήμισι χιλιάδων κατοίκων (όσο δηλαδή ο πληθυσμός των Κυθήρων) στο νότο της Ανδαλουσίας, μέσα σε μια από τις παλαιές αυτοκρατορίες και τις σύγχρονες μητροπόλεις του καπιταλισμού. Εκεί, όμως, υπάρχει μια όαση, μια νησίδα δημοκρατίας, ένα παράδειγμα ανθρώπινης ανάπτυξης, της συλλογικότητας και του κολλεκτιβισμού, μια κοινότητα ανθρώπων που κατόρθωσε ύστερα…