Εκείνη την περίοδο κάποιος κομήτης θα πέρναγε κοντά στη Γη και οι αναλύσεις των τηλεοπτικών δημοσιογράφων είχαν δημιουργήσει στην φαντασία των απλών ανθρώπων την αίσθηση ότι πλησίαζε το τέλος του κόσμου. Οι συζητήσεις στα καφενεία έδιναν κι έπαιρναν. Κανείς δεν ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι θα επέλθει ολοκληρωτική καταστροφή αλλά ο φόβος ήταν πραγματικός και διάχυτος…
«Ποια είσαι εσύ;» την ρώτησε με χωριάτικη αφέλεια και ντρομπροσύνη ο Γιώργος. «Γράφω μουσική» μας είπε. Έτσι μας συστήθηκε. Ότι έγραφε μουσική. Πού να πάει το μυαλό μας; Εγώ δεν είχα βγει ακόμα από το νησί, δεν τους ήξερα, ποιος είναι ο Αγγελόπουλος και ποια είναι η Καραΐνδρου…
Πόσοι ξένοι στις ημέρες μας δεν υπόσχονται την σωτηρία μας με ευεργετικές επενδύσεις, δωρεές, χορηγίες και πόσες φορές μέσα στην απελπισία μας δεν τους αντιμετωπίζουμε ως σωτήρες;
Το πρώτο αυτοκίνητο στα Μητάτα το έφερε ένας ‘‘Αυστραλός’’, ο κύριος Ψ. Το σπίτι του ήταν στην συνοικία Κερομυτιάνικα. Ο δρόμος που υπήρχε σε όλο το χωριό ήταν γαϊδουρόδρομος, ένας στενός δρόμος όλο χώμα που περνάγαν ίσα-ίσα τα ζώα. Στα Κερομυτιάνικα ήταν ακόμα χειρότερος.
Στις 11 Αυγούστου 1903 ένας ισχυρότατος σεισμός 8 Ρίχτερ έπληξε τα Κύθηρα με το χωριό Μητάτα να έχει τις μεγαλύτερες ζημιές. Εκτός από τα σπίτια που κατέρρευσαν ζημιές υπέστησαν και οι εκκλησίες του χωριού. Τρεις ενοριακούς ναούς είχε το χωριό, τον Άγιο Δημήτριο πάνω στην πλατεία, την Αγία Τριάδα εκεί που σήμερα είναι ο Κήπος…