Μιλώντας κανείς για την έννοια της Αριστεράς και την διάκρισή της από τη Δεξιά, δεν μπορεί να αγνοήσει τις απόψεις του Ζαν Κλωντ Μισεά, Γάλλου φιλοσόφου, γεννημένου το 1950. Στη χώρα μας κυκλοφορούν αρκετά βιβλία του και το σχετικό με το θέμα έχει τίτλο «Τα μυστήρια της αριστεράς» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2014). Ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση των θέσεών του.
Αναζητώντας τα ίχνη της διαφορετικής καταγωγής μας και με την ελπίδα συγκρότησης μιας κοινής πολιτικής ταυτότητας θα επιμείνουμε στο νόημα και τις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στο πλαίσιο της συζήτησης που ξεκίνησε πρωτοχρονιάτικα ο σ. Ορέστης, θα αναδημοσιεύσουμε τρία κείμενα για το ιστορικό δίπολο αριστεράς – δεξιάς και το περιεχόμενο που προσλαμβάνει στις σημερινές συνθήκες.
Avevamo studiato per l’ aldilà
un fischio. Un segno di riconoscimento.
Mi provo a modularlo nella speranza
che tutti siamo già morti senza saperlo.
EUGENIO MONTALE *
Ένας τρίτος δρόμος μοιάζει να ανταποκρίνεται περισσότερο στο απελευθερωτικό πνεύμα της Αριστεράς μετά τη γαλλική επανάσταση. Και συνδυάζει την κατανόηση προς τους χαμένους με την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό απέναντι στους πρόσφυγες. Με άλλα λόγια, συνδυάζει τη μάχη κατά των ανισοτήτων με τον αγώνα για τις ελευθερίες. Προσπαθεί δηλαδή να θεραπεύσει τις αιτίες (της κοινωνικής δυσφορίας) χωρίς να αδιαφορεί για τα αποτελέσματα (η απόρριψη του Άλλου)…
Τώρα, μετά ’πό 32 χρόνια διαψεύσεων κι εξιδανικεύσεων, ξανακοιτάζοντας το παρελθόν, αναρωτιέμαι: τι να γίνονται άραγε η Ζέτα, η Νέλη, η Γιώτα και τ’ άλλα τα παιδιά; Σε τι θεό πιστεύουν; Χαμογελούν ακόμα με πίστη κι αθωότητα; Συναντιούνται; Κι αν συναντιούνται, ‘‘κατά πού στρέφουν τα μάτια’’; κι άραγε κοιτάζουν ακόμα αμήχανα στο πλάι μήπως έρχεται κανένας αργοπορημένος απ’ το μέλλον…
«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ…»
Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει –άλλοτε από σκοπιμότητα και άλλοτε από οκνηρία ή αφέλεια– το νόημά τους, και κατά συνέπεια την αξία τους και την δραστικότητά τους, είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να γράψει ένα πολιτικό άρθρο. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μια γλώσσα με ένα λεξιλόγιο που και αρχαίοι αλλά και…