Γυρίζαμε την Κρήτη απ’ τη μια άκρη στην άλλη. Μετά από μια στάση σ’ ένα μεγάλο πάρκο με μαρμάρινα κολωνάκια και πλαστικές καρέκλες, με σιντριβάνια και παρφαί σοκολάτα πήραμε και πάλι τον δρόμο. Σε ένα γύρισμα του δρόμου…
Δύο άντρες και μια γυναίκα γύρω από ένα πινάκιο όπου παίζεται, ως συνήθως, η προσωπική μοίρα τους. Το παιχνίδι άραγε τους ενώνει ή τους συγκρατεί σε μια σχέση σύγκρισης και σύγκρουσης;
Όσες φορές κι αν διαβάσω τη φωτογραφία, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί γίνεται διάκριση των εποχών…
Θυμάμαι τις παλιές ασπρόμαυρες κάρτες La Grèce dans les années ’50. Θα μπορούσε κανείς να αποπειραθεί ανάλογη φωτογραφική περιήγηση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; Ίσως με μια ακόμα μεγαλύτερη δόση χιούμορ για να αντέξει τα δύσκολα αλλά με την ίδια τρυφερότητα για τις μικρές γωνιές της πατρίδας μας. Ξεκινάω με τα Αντικύθηρα. Σε έναν ολιγάνθρωπο…