Πάντοτε με περίμεναν με τσιριχτές από το κρύο φωνούλες και πετώντας κάτω-πάνω απ’ τη συκιά άνοιγε το πρωινό χαρούμενο όταν οι αχτίνες μάς έφταναν στο προαύλιο και με χαρούμενα τιτιβίσματα πετούσαν όλο και πιο κοντά μου ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου, αλλάζαμε φιλικές ματιές, ψιθύριζα χαριτωμένες ζεστές λεξούλες αγάπης που τις γνώριζαν…

Κουρασμένος από τις πορείες στα γύρω βουνά και βουνοκορφές και πλαγιές όπου πάντοτε χανόμουν διότι άμα είσαι μονάχος όλο χάνεσαι καθώς βυθίζεσαι μέσα στον κόσμο και δεν ευρίσκεις τίποτε και νομίζεις ότι έχεις χαθεί μέσα στο όνειρο της μυστικής πολιτείας κι η μοναξιά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι άλλο από την αναζήτηση μου για την χαμένη και ξεχασμένη πατρίδα των φιλοσόφων…

Οι άγνωστες μορφές ζευγαρωμένες η μία με την άλλη δεν ξεχωρίζονταν, μανιασμένες στη μέθη της φουρτούνας, φαίνονταν ανυπολόγιστες, στιγμιαία και δίχως πρόνοια, να κάνουν κάθε τι που είναι λογικά δυνατόν να συμβεί…

Πόσες φορές ο άνθρωπος του αρχιπελάγους κοιτούσε τη μαγευτική θάλασσα, την θέα της ομορφιάς κατά το δειλινό, λες και ήσαν φίλοι ερωτευμένοι από καιρό και είχαν εξομολογηθεί τον έρωτα, ελεύθεροι και σκλαβωμένοι ο ένας στον άλλον. Μέσ’ από χίλια χρώματα πρόβαλλαν εικόνες, σχήματα, πρόσωπα όλων των εποχών και όλων των στιγμών που ζήσανε. Τον μάγευε…

Κοιτάζω τις πλαγιές μες στο γλυκό θάμπος του δειλινού, σε μερικά σημεία σκιασμένες, να περισυλλέγουν την σκέψη του περιπατητή, μπροστά απ’ τον αργυρένιο καθρέπτη της θάλασσας. Είναι ένα ωραίο απόγευμα, δροσερό κι ανάερο, κι ετούτη την ώρα κάνω την βόλτα μου σε αυτές τις πλαγιές, κοντά σε φίλους αληθινούς, μπροστά σε μάτια που μιλούν και…

Ο ποιητής αισθάνεται την δημιουργία του μέσα στην θέαση των αθεάτων,
όπου τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα,
της φαντασίας ποιητής, ποιητής του όλου
όπως εκτυλίσσεται στο αίσθημα του που πηγάζει
μέσα από το στήθος και το πνεύμα της φύσης του,
παρουσιάσεις εφήμερες που χάνονται σαν κύματα στον ανοικτό ορίζοντα…