Μου φαίνεται αδιανόητο όταν έχεις όλο τον χώρο δικό σου, να σκυλιάζεις και να διεκδικείς μετά μανίας την παραμικρή παλάμη γης στην οποία βρίσκει κάποιος άλλος – ριζικά, υπαρξιακά, οντολογικά άλλος κι αλλότροπος – καταφύγιο. Στην ουσία δεν σε ενοχλεί η θέα, αλλά η ιδέα της ύπαρξης του γυμνιστή στον «τόπο σου», ακόμα κι αν πρόκειται για το πλέον απόκρημνο κατσάβραχο στο οποίο δεν πρόκειται να πατήσεις ποτέ το πόδι σου.
Την ώρα που πλείστοι όσοι συμπατριώτες μας, όχι μόνον έχουν πάψει να ονειρεύονται διακοπές, αλλά εργάζονται αδιάκοπα σε δυο ή και τρεις δουλειές (κάνοντας και τον σταυρό τους που έχουν έστω και μία) για να επιβιώσουν, στο εν λόγω (και όχι μόνο) νησί συναντάς ακόμη ανθρώπους που έχουν την απαίτηση, (συγγνώμη, την ΑΠΑΙΤΗΣΗ), να εργάζονται δύο ή το πολύ τέσσερις μήνες και να στρογγυλοκάθονται τους υπόλοιπους.
Στη σημερινή (Κυρ. Ε΄ Ματθ.) ευαγγελική περικοπή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο γεγονός. Ο Ιησούς θεραπεύει δύο δαιμονισμένους στη χώρα των Γεργεσηνών. Οι δύο αυτοί κατοικούσαν στα μνήματα, έξω από τη πόλη και αποτελούσαν κίνδυνο και φόβο για τους περαστικούς. Τα δαιμόνια αναγνωρίζουν τη θεότητα του Ιησού και του ζητούν να τα λυπηθεί. Αυτός τους…
Μια επιστροφή σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση θα φέρει τη δροσιά που ζητάνε οι ψυχές των χριστιανών και μη από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Και θα μου πει κάποιος «Δηλαδή τι μας λες; Να παρατήσουμε τις δουλειές μας,να φορέσουμε σανδάλια,να μείνουμε αξύριστοι και να τρέχουμε στο Σινά»;
Μήπως η απομάκρυνση από την χειρόγραφη γραφή είναι ένα δείγμα αποξένωσης από τον εαυτό μας ή και μπορεί να συντελέσει σε αυτή; Άρα, μήπως, η συνειδητή και κατευθυνόμενη χρήση της γραφής μπορεί να συντελέσει στην αποκατάσταση αυτής της αποξένωσης;
Ίσως η μεγαλύτερη παρεξήγηση που επικράτησε κατά την πιο πρόσφατη φάση του γλωσσικού ζητήματος, μετά τη μεταρρύθμιση του 1976, είναι η εντύπωση πως η σημερινή ελληνική γλώσσα είναι εύκολη και η συστηματική της διδασκαλία ίσως μοιάζει ανούσια έως περιττή. Αυτό προφανώς οφείλεται στον αφελή συλλογισμό, πως εφόσον τα σημερινά ελληνικά τα μιλάμε όλοι, λίγο ως πολύ τα γνωρίζουμε. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως τα «αυτονόητα» είναι και η μεγαλύτερη πηγή της αμάθειας.
Έκκληση προς τις Εκκλησίες εκείνες, που έχουν δηλώσει πως δεν θα λάβουν μέρος στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας, να παραστούν έστω και την τελευταία στιγμή, απηύθυνε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά την άφιξη του στην Κρήτη. Όπως είπε ο Παναγιώτατος, η ευθύνη για την απόφαση μη προσέλευσης, «βαρύνει τας ιδίας τας Εκκλησίας» και τους προκαθημένους τους, καθώς δεν τιμούν την προ τεσσάρων μηνών, συμφωνία της Γενεύης. Σημειώνεται ότι το σημαντικότερο γεγονός της Ορθόδοξης Εκκλησίας τα τελευταία 1.300 χρόνια, όπως είναι εύλογο, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλου του κόσμου καθώς αποτελεί την πρώτη συνάντηση των Ορθοδόξων Προκαθήμενων και Επισκόπων μετά το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054. [Από την ειδησεογραφία του Ημερήσιου Τύπου]
Οι Έλληνες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν μαύρα μεσάνυχτα από την διδασκαλία της Εκκλησίας˙ κι ας δηλώνουν κατά μεγάλο ποσοστό Ορθόδοξοι. Οι περισσότεροι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, απολύτως άσχετοι ή έχουν μια εντελώς διεστραμμένη εικόνα της διδασκαλίας της Εκκλησίας…
Η λιτάνευση είναι ένα κομμάτι της εκκλησιαστικής ζωής. Και όπως οτιδήποτε γίνεται στην Εκκλησία, από τα Μυστήρια ως την πιο απλή ακολουθία, σκοπό έχει την ένωση τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Και αυτή η ένωση επιτυγχάνεται προσευχητικά, μυστικά αλλά και πρακτικά…
Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία θρησκευτική απάτη. Πληρώνουμε όμως κάθε χρόνο το Άγιο Φως ως κάτι το θαυματουργό που πρέπει επειγόντως να έρθει με το αεροπλάνο. Οπότε, πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα, ο κόσμος έπαιρνε το ψεύτικο άγιο φως;