Αν αυτό από θέλουμε τελικά, είναι τα παιδιά μας χαρούμενα, τότε ο κύριος Γιώργος ήταν ένας από τους ανθρώπους που τα βοήθησαν να γίνουν και τον ευχαριστούμε για αυτό.
Αφήσαμε το ελαφρύ φορτίο,δηλαδή την αυτομεμψία,και σηκώσαμε το βαρύ,δηλαδή την αυτοδικαίωση
-Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός
Η αρχή της σωτηρίας του ανθρώπου βρίσκεται στην αυτοκαταδίκη του.
-Αββάς Ευάγριος
Το εκκλησιαστικό ιερατείο έχει κριθεί. Και για την Κατοχή, τότε που όρκιζε «κυβερνήσεις» δοσίλογων. Και για την επταετία, τότε που «διάβαζε» υπηρετώντας τη χούντα.Κρίνεται από τη μαυρίλα που αποπνέουν εκλεκτοί μητροπολίτες – υμνητές του χρυσαυγιτισμού. Αφού, όμως, ο κ.Ιερώνυμος θέλει να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για την στάση της ιεραρχίας απέναντι στην Κατοχή και στην χούντα, πολύ ευχαρίστως.
Το κείμενο αυτό συντάχτηκε πριν από οκτώ χρόνια, με αφορμή την εκδήλωση μνήμης που είχε οργανώσει τότε η Φιλαρμονική Ποταμού για να τιμήσει τη μνήμη του Γιώργου Τριάρχη. Είναι τραγική πραγματικότητα πως όταν πρόκειται για ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας με τόσο απόλυτο τρόπο, όχι μόνο δεν γίνεται να προσθέσεις κάτι καινούργιο σε ένα παλιό κείμενο, αλλά καταφεύγεις σε αυτό για να νιώσεις, όσο μπορείς, πιο κοντινές τις μνήμες.
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2006, ο αποσπασμένος από το ελληνικό υπουργείο παιδείας καθηγητής Γιώργος Τριάρχης, με καταγωγή από τα Κύθηρα, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο της Τασκένδης ελληνική ιστορία και γλώσσα, βρέθηκε δολοφονημένος οικτρά στο κέντρο της πρωτεύουσας. Στο Kέντρο Ξένων Γλωσσών της Tασκένδης, που δημιούργησε, 557 άτομα μάθαιναν την ελληνική γλώσσα, ανάμεσά τους 233 Eλληνες και οι αριθμοί τα τελευταία χρόνια πριν από το θάνατό του, αυξάνονταν θεαματικά.
Η Εύα κατάλαβε πως αν αποδεχτεί αυτόν το μικρό, ασήμαντο θα έλεγε κάποιος, περιορισμό, όσο πλούσια και ανέμελη ζωή και να είχε στον υπέροχο κήπο, στην πραγματικότητα θα ήταν μια ζωή χωρίς Ελευθερία. Η Εύα, διεκδικώντας τον απαγορευμένο καρπό, έστειλε το δικό της μήνυμα στον Ελωχείμ, όλα ή τίποτα, και ο -μέχρι εκείνη τη στιγμή- φιλόξενος ιδιοκτήτης απάντησε όπως έπρεπε: τίποτα! από δω και στο εξής μόνο πόνος.
Οι σχετικές αναρτήσεις, δεν σκοπεύουν στην αγιοποίηση κανενός προσώπου, δεν παραβλέπουν την ανθρώπινη αδυναμία, δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν κανόνα. Μόνο να στείλουν και κάποιο αισιόδοξο μήνυμα μέσα στη γενική μελαγχολία και να αποκαταστήσουν σε κάποιο βαθμό την τιμή ενός επαγγέλματος, που δεν είναι επάγγελμα, ενός καθήκοντος που δεν είναι καθήκον, ενός λειτουργήματος που κατηγορείται πως δυσλειτουργεί. Εκείνο του εκπαιδευτικού, που πάνω από όλα, εννοεί τη θέση του ως σχέση με τους μαθητές του.
Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο του Ολάντ, το οποίο ξέσπασε στις 31 Μαρτίου του 2016, αρνήθηκαν από την πρώτη μέρα το επίσημο ημερολόγιο και, σε πείσμα της κανονικότητας, συνεχίζουν να μετράνε ημέρες του Μαρτίου, ονομάζοντας την 1η Απριλίου: 32α Μαρτίου, την 2α Απριλίου: 33η Μαρτίου…
Συνήθως, η Παναγία αναφέρεται ως παράδειγμα πραότητας, ταπείνωσης, ησυχίας. Αξίζει να δούμε όμως άλλη μία από τις αρετές της Θεοτόκου, η οποία δεν πολυαναφέρεται. Τη δύναμη.
Η ομοιότητα ανάμεσα στις εικόνες πλήθους που τρέχουν να σωθούν από μια τρομοκρατική επίθεση και στις εικόνες πλήθους που κυνηγούν Πόκεμον αναδεικνύει τη βιο-πολιτική και θανατο-πολιτική που ορίζει τη χωρικότητα της παγκοσμιοποίησης: ένας ομογενοποιημένος χώρος διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα.