Οι σημερινές συζητήσεις περί ακατάλληλων συνθηκών αποτελούν κάλυψη της ανοχής απέναντι στην καταπίεση. Για τον επαναστάτη οι συνθήκες είναι πάντοτε ώριμες. Αυτό που εκ των υστέρων εμφανίζεται σαν προκαταρκτικό στάδιο ή σαν πρόωρη κατάσταση ήταν κάποτε για έναν επαναστάτη μια τελευταία ευκαιρία για αλλαγή…
Φανταστείτε οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης να μην είχαν ακούσει ποτέ την λέξη ‘‘κομμουνισμός’’. Η ιδεολογία που κυριαρχεί τις ζωές μας, για τους περισσότερους από εμάς δεν έχει όνομα. Δοκιμάστε να το αναφέρετε σε μια συζήτηση και θα ανταμειφθείτε με ένα σήκωμα των ώμων. Ακόμα κι αν οι ακροατές σας έχουν ακούσει ξανά τον όρο, θα δυσκολευτούν να τον ορίσουν. Νεοφιλελευθερισμός: ξέρετε τι είναι;
Το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι ότι εξηγεί με απλό τρόπο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής στη Γερμανία και την αλληλουχία των γεγονότων από το 1919 ως το 1938 τα οποία επέτρεψαν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, αυτό που αργότερα ο Πουλαντζάς θα περιέγραφε ως ‘‘πέρασμα από το Κράτος Εκτάκτου Ανάγκης στο φασιστικό κράτος’’…
Ο κόσμος αλλάζει. Αυτό δεν είναι δα και καμία καινοτόμα διαπίστωση.
Επίσης, ο κόσμος αλλάζει με την κυριαρχική του πρόσληψη να επιχειρεί κάθε φορά την καθήλωση της δικής μας κατανόησης για την αλλαγή του. Ας μην μας παρασύρουν οι σειρήνες «των ουσιωδών που έχουν ειπωθεί και μένουν να γίνουν πράξη» γιατί το Σύστημα δεν είχε ποτέ μια ουσιοκρατική αντίληψη για τον εαυτό του…
Οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο κίνημα ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο του Ολάντ, το οποίο ξέσπασε στις 31 Μαρτίου του 2016, αρνήθηκαν από την πρώτη μέρα το επίσημο ημερολόγιο και, σε πείσμα της κανονικότητας, συνεχίζουν να μετράνε ημέρες του Μαρτίου, ονομάζοντας την 1η Απριλίου: 32α Μαρτίου, την 2α Απριλίου: 33η Μαρτίου…
Η ομοιότητα ανάμεσα στις εικόνες πλήθους που τρέχουν να σωθούν από μια τρομοκρατική επίθεση και στις εικόνες πλήθους που κυνηγούν Πόκεμον αναδεικνύει τη βιο-πολιτική και θανατο-πολιτική που ορίζει τη χωρικότητα της παγκοσμιοποίησης: ένας ομογενοποιημένος χώρος διασκέδασης και τρόμου ταυτόχρονα.
Μου φαίνεται αδιανόητο όταν έχεις όλο τον χώρο δικό σου, να σκυλιάζεις και να διεκδικείς μετά μανίας την παραμικρή παλάμη γης στην οποία βρίσκει κάποιος άλλος – ριζικά, υπαρξιακά, οντολογικά άλλος κι αλλότροπος – καταφύγιο. Στην ουσία δεν σε ενοχλεί η θέα, αλλά η ιδέα της ύπαρξης του γυμνιστή στον «τόπο σου», ακόμα κι αν πρόκειται για το πλέον απόκρημνο κατσάβραχο στο οποίο δεν πρόκειται να πατήσεις ποτέ το πόδι σου.
Την ώρα που πλείστοι όσοι συμπατριώτες μας, όχι μόνον έχουν πάψει να ονειρεύονται διακοπές, αλλά εργάζονται αδιάκοπα σε δυο ή και τρεις δουλειές (κάνοντας και τον σταυρό τους που έχουν έστω και μία) για να επιβιώσουν, στο εν λόγω (και όχι μόνο) νησί συναντάς ακόμη ανθρώπους που έχουν την απαίτηση, (συγγνώμη, την ΑΠΑΙΤΗΣΗ), να εργάζονται δύο ή το πολύ τέσσερις μήνες και να στρογγυλοκάθονται τους υπόλοιπους.
Μήπως η απομάκρυνση από την χειρόγραφη γραφή είναι ένα δείγμα αποξένωσης από τον εαυτό μας ή και μπορεί να συντελέσει σε αυτή; Άρα, μήπως, η συνειδητή και κατευθυνόμενη χρήση της γραφής μπορεί να συντελέσει στην αποκατάσταση αυτής της αποξένωσης;
Το μικρό αυτό κείμενο, δεν επιχειρεί να εξαντλήσει το τεράστιο θέμα “Σχολείο και Κινηματογράφος” αλλά να προκαλέσει ένα δημιουργικό διάλογο. Το γεγονός ότι ο κινηματογράφος έχει παραμεληθεί απ’ τα σχολεία μας ή έχει κακοποιηθεί όταν ευκαιριακά “αξιοποιήθηκε”, ο δε Κινηματογράφος για Παιδιά και Νέους δεν έχει ακόμη θεσμοθετηθεί, σημαίνει ότι είναι αναγκαίο αυτός ο διάλογος να μην καθυστερήσει άλλο.