Ο Πιέρ Πατέντας, κατά κόσμον Πέτρος Βαρουφάκης (καμμία συγγένεια) ανέβηκε σε ένα τραπέζι και ξερόβηξε. Ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι για να πιάσει το αλάτι για να ξαναγεμίσει το δίκαννο αλλά αποφάσισε πως είχε βαρεθεί όλο αυτό το τσίρκο. Αν αυτός ο μαυριδερός είχε να προτείνει κάτι της προκοπής ώστε να τα βρούνε και να ξεκουμπιστούνε όλοι να πάνε σπίτια τους θα έδινε τόπο στην οργή. Για μία φορά μόνο.
Μεσοδημότης ήρωας στα ύψη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
Να σε ‘βρισκα στον Καραβά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος καθρέφτη να μην έχει
Μα τι στην ευχή είχε κάνει το νησί να πάρει τέτοια απότομη στροφή; Δεν φτάνει που αρμενίζει στα πέλαγα σαν τρεχαντήρι, τώρα κάνει και φιγούρες και κόλπα σαν νεόκοπος σέρφερ από τον Καραβά; Υπάρχει κανείς που να ξέρει τι σκατά έχει συμβεί;
«Σας παρακαλώ δεσποινίς, φύγετε από τη μέση, το ζήτημα δεν σας αφορά» είπε και κλείδωσε το βλέμμα της στον δύσμοιρο Μανώλη.
«Σε προειδοποιώ, μακρυά από τον άνθρωπό μου!»
«Έχω υπηρεσιακή εντολή να συλλάβω αυτόν που αποκαλείτε άνθρωπό σας, λυπάμαι» είπε η Κατρίν, πέρασε δίπλα από την Κάθι και προχώρησε σταθερά προς το Μανώλη.
Οι ηρωικοί κάτοικοι του Καντονίου αντιμετώπιζαν στωικά και με χιούμορ την άδικη επίθεση που δέχονταν από την ΛΒΔ. Όμως ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν τελείως άνισος και όλοι γνώριζαν οτι ο άτακτος στρατός του καντονίου δεν θα αργούσε να λυγίσει.
«Προσοχή παρακαλώ… Ενημερώνουμε όσους από τους επιβάτες επιθυμούν να δειπνήσουν πως το εστιατόριο του πλοίου θα παραμείνει ανοιχτό για δεκαπέντε ακόμη λεπτά. Ευχαριστώ. Λέντης εντ τσέντλεμεν γουή γουντ λάικ του ινφόρμ γιου δατ δε ρεστοράντ γουηλ μπη όπεν φορ φιφτήν μορ μινιτς. Θενκ γιου» ακούστηκε η αναγγελία ενώ το Βιτσέντζος Κορνάρος κάλυπτε περήφανα άλλο ένα μίλι σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ κατάπλου στο Διακόφτι από Γύθειο κατά τέσσερεις ώρες.
Άνοιξε τα μάτια και γύρισε το κεφάλι προς την μεριά όπου έσβηνε ο θόρυβος μιας μηχανής. Ίσα που πρόλαβε να δει ένα αγροτικό αυτοκίνητο πριν αυτό χαθεί στην ομίχλη. Απόλυτη σιωπή την κύκλωσε, η ανάσα της την τρόμαζε. Που ήταν; Και, το κυριότερο…. ποιά ήταν; Μάταια προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Το απόλυτο κενό αντηχούσε στο εσωτερικό του κρανίου της και η σιωπή του τοπίου την τρόμαζε.
«Ακούς κάτι;»
«Σαν τι;»
«Σαν μπουμπουνητό μου ακούστηκε…»
«Τι λες μωρέ; Ξαστεριά έχει.»
«Νάτο πάλι, δυναμώνει κιόλας.»
Το πρώτο Sea Harrier πέρασε μόλις 20μ πάνω από την κεντρική πλατεία της Χώρας κάνοντας τα τζάμια της τράπεζας να τρίξουν (ενώ ο κάβος του Β.Κ. έπεφτε στα θολά από την προπέλα νερά του λιμανιού του Διακοφτίου). Αμέσως μετά, πριν ηχήσει η σειρήνα της αεράμυνας και προτού οι πρώτοι θαμώνες του κυλικείου του κυβερνητικού μεγάρου βγούν έντρομοι στο πεζοδρόμιο, ο ουρανός της Χώρας σκοτείνιασε.
Ο Πιερ άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του λίγο μετά την Καρβουνάδα. Ξαπλωμένος μέσα στο βανάκι και καθώς δεν ήταν εξοικειωμένος με το χαρακτηριστικό ανάγλυφο της τσιριγώτικης οδοποιίας, δεν μπορούσε να αντιληφθεί πού τον οδηγούσαν. Στη διασταύρωση όμως για Μυρτίδια, όταν οι αναρτήσεις τερμάτισαν 10 φορές μέσα σε 1 δευτερόλεπτο και του έδιωξαν όλες τις πέτρες από τα νεφρά, ήταν αδύνατον να μην καταλάβει: