Αφού το έφερε η σύμπτωση να συζητάμε για την φτώχεια ως έλλειψη πόρων και άλλοτε ως απώλεια ταυτότητας, αντιγράφω από το κεφάλαιο XII. Οι αέρηδες του αρχιπελάγους, τις πρώτες σελίδες όπου ο Λακαριέρ μας διηγείται ποιος είναι, ποιος δεν είναι και ποιος έγινε, τελικά, μέσα από την ελληνική του εμπειρία.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από το Κεφάλαιο Χ. Τα Κυπαρίσσια της Αντιγόνης, όπου ο Λακαριέρ στοχάζεται πάνω στην δραματουργική εκδοχή της Αντιγόνης ως συμβόλου επανάστασης κατά της παράλογης τάξης αλλά και ως προσώπου μιας αβίωτης πραγματικότητας.
Αντιλαμβάνομαι πόσο είναι μάταιη η αναζήτηση όλων αυτών που επισκέπτονται τα ερείπια αποζητώντας ν’ ακούσουν το Μήνυμά τους, όλων αυτών που έρχονται να βρουν στην Ελλάδα μια εικόνα που οι πέτρες από μόνες τους δεν μπορούν ποτέ να απεικονίσουν. Η Ελλάδα του άλλοτε –νεκρή μέσα σ’ αυτούς τους ναούς και σε τούτες τις πέτρες– ζει πάντα στα χείλια των παιδιών της Ελλάδας. Αλλά ποιος θα πάει να την αναζητήσει εκεί;
Ο Λακαριέρ περιγράφει διαδρομές, ανάκατες μέσα στον χρόνο και στη μνήμη, στο ελληνικό ταξίδι του που κράτησε μια εικοσαετία. Σε αυτό το κεφάλαιο αναθυμάται εξορμήσεις του προς την Βοιωτία και την Κορινθία εστιάζοντας την σκέψη του και την γραφή του κυρίως στον Κιθαιρώνα της σύγχρονής του πραγματικότητας αλλά και του μύθου των Λαβδακιδών.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Ο Ζακ Λακαρριέρ ταξιδεύει στη μυθική Αρκαδία, την ορεινή, ολιγόλογη κι αληθινή. Αναζητεί τα νερά της Στυγός σε μια ανάβαση που μοιάζει με κατάβαση στον βαθύτερο εαυτό. Κι ύστερα στρέφει το νου στην άλλη μεριά των βουνών όπου τοποθετεί η σύγχρονή του ιστοριογραφία το ξέσπασμα του Αγώνα της ανεξαρτησίας, αναπαράγοντας ένα μοτίβο που έχει πλέον βασίμως αμφισβητηθεί.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Σεπτέμβρης του 1947. Συνεχίζοντας το ταξίδι του, ο Ζακ Λακαρριέρ φεύγει από την Αθήνα όπου έπαιξε ως ερασιτέχνης ηθοποιός με το Αρχαίο Θέατρο της Σορβόννης σε μια παράσταση του Αγαμέμνονος και διασχίζει την Πελοπόννησο για να συμμετάσχει στον χορό των Περσών, στην Επίδαυρο. Μας προσφέρει μια περιγραφή του τοπίου, την εικόνα της συμπεριφοράς των χωρικών και μια παρατήρηση για την ονοματολογία του τόπου με την αξιοθαύμαστη αντοχή της ελληνικής γλώσσας στις μεγάλες αναταράξεις της ιστορίας.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Ο Ζακ Λακαρριέρ αφιερώνει στο Άγιον Όρος το ένα τέταρτο του βιβλίου. Συνέπτυξα τις αναρτήσεις μου από τα κεφάλαια III. Μοναχοί και Μοναστήρια (2) και IV. Οι τελευταίοι αναχωρητές και θα παρουσιάσω το συναξάρι του μοναχού Νικώνιου. Έτσι αντί για περιήγηση σε έναν ελληνικό τόπο θα ακολουθήσουμε τα βήματα ενός ρώσσου ερημίτη στον κόσμο (από την Πετρούπολη στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία) και εκτός κόσμου.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Στο κεφάλαιο ΙΙ. Μοναχοί και Μοναστήρια (1), ο Ζακ Λακαρριέρ επισκέπτεται το Κουτλουμούσι, το Βατοπαίδι, το Χιλανδάρι, την σκήτη της Αγίας Άννης, το Ρώσσικο και περιγράφει την φύση, την ζωή και κάποιες χαρακτηριστικές μορφές που συνάντησε στο Περιβόλι της Παναγίας.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Ο Ζακ Λακαρριέρ επιστρέφει στην Ελλάδα το 1950 και ξεκινάει το ταξίδι του, από την Κρήτη στην Αθήνα κι από εκεί μέσω των μονών των Μετεώρων προς το Άγιον Όρος.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Ετούτο το καλοκαίρι δεν προβλέπονται διακοπές. Πολλή δουλειά, λίγα χρήματα και η θάλασσα μες στα πόδια μας˙ «μα πού καιρός και λεφτά και διάθεση;» που λέει κι ο ποιητής. Θα την βγάλουμε, λοιπόν, με ταξίδια άλλων. Κάθε Σάββατο θα διαλέγω ένα απόσπασμα από «Το Ελληνικό Καλοκαίρι» του Ζακ Λακαρριέρ και θα το στέλνω στην Dragonera για τους αναγνώστες της.
Ελίνα Καλοκαιρινού