«Αυτό που έχει να αντιτάξει το σχολείο στο φασισμό είναι περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία.»
Με αφορμή την συζήτηση περί εκπαίδευσης, που έχει ανάψει τις τελευταίες μέρες στα Κύθηρα, η Dragonera Rossa δημοσιεύει ξανά ένα εξαιρετικό άρθρο που πριν δυο χρόνια μας έστειλε ο Ορέστης Διδυμιώτης.
Είναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη.
Η Απριλιανή χούντα διόρισε τον ανιψιό του Πλυντζανόπουλου δήμαρχο Κοκκινιάς κι αυτός στον τόπο του Μπλόκου τοποθέτησε επιγραφή, που έγραφε: «Προδόται και μασκοφόροι κομμουνισταί, και εαμίται, ελασίται, παρέδωσαν εις τους βαρβάρους κατακτητάς την 17ην Αυγούστου 1944, αγνούς πατριώτας αγωνιστάς της Εθνικής Αντίστασης. Τέκνα ηρωικά της Νίκαιας, οι οποίοι και εξετελέσθησαν εις τον χώρον τούτον».
Πρόκειται μεταξύ άλλων για παιδιά οικογενειών που έχουν εγκλωβιστεί για πολλούς μήνες στους χώρους αυτούς στις γνωστές άθλιες συνθήκες, στερούμενα και το δικαίωμα της εκπαίδευσης.
Τότε (1999) που ο Θεοδωράκης δεν πήγε στο Σύνταγµα.
Έβαλαν αλυσίδες, έριξαν λάδια, έσπασαν τους αφαλούς των κλειδαριών τραμπούκοι στο 1ο Γυμνάσιο, αλλά το μάθημα δεν κατάφεραν να το ματαιώσουν.
Όταν η κυθηραϊκή φύση έχει κέφια.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, πράγματι, και κατά το παρελθόν οργάνωσε συλλαλητήρια ή λαοσυνάξεις και μολονότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι τότε, τόσο ο λόγος όσο και ο τρόπος της οργάνωσής τους Της παρείχαν κάποια δικαιολογία, εντούτοις τις “εξαργύρωσε”, αρκετές δεκαετίες αργότερα, πολύ ακριβά. Δεν αδικώ μάλιστα την ιστορική ακρίβεια, εάν ισχυριστώ, ότι το ανταποδοτικό “όφελος” ήταν αρκετά χαμηλό σε σχέση προς τον “αγώνα” και η ζημία αρκετά υψηλή σε σχέση προς τις επιδιώξεις Της.
Πωρωμένοι αλεξιπτωτιστές πυροβολούσαν πισώπλατα άοπλους έφηβους που προσπαθούσαν να σωθούν. «Ματωμένη Κυριακή», όπως θα μείνει στην ιστορία η 30ή Γενάρη του 1972.
«Θυμάμαι το ’92, ήμουν 27 ετών, η στολή μου ερχόταν κουτί. «