Ο Σεγιέντ Χασσάν Νασράλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία των τελευταίων δεκαετιών, όχι μόνο στην Μέση Ανατολή αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνδυάζει στοιχεία τα οποία, αν δεν έχουν εξαφανιστεί, τουλάχιστον σπανίζουν από τους σημερινούς ηγέτες, ‘‘ηγέτες’’ και ηγετίσκους…
Το σίγουρο είναι πως ως Έλληνες δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να χαιρόμαστε με την διάκριση του Παπαϊωάννου…
«Οι αμερικανοί παραγωγοί είναι πρόθυμοι να καλύψουν την ανάγκη των κουβανών σε υγιεινό, ασφαλές, θρεπτικό φαγητό», είπε ο υπουργός Γεωργίας των ΗΠΑ, Τομ Βίλσακ.
«Δε θέλουμε τα δώρα τους», είπε ο Φιντέλ Κάστρο μετά την επίσκεψη Ομπάμα…
Σταμάτησαν να ζητάνε τη δημιουργία ενός κράτους και απαιτούν πλέον τη δημιουργία μιας αυτόνομης περιοχής, όσο το δυνατόν πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία, με ίσα δικαιώματα για όλους τους κατοίκους ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων…
Είμαι ενθουσιασμένος. Πάντα άκουγα σαν μαγεμένος τις ιστορίες των παππούδων μου από την εποχή του Πολέμου και της Κατοχής ή ακόμη και τις ιστορίες του Πολυτεχνείου, και ζήλευα. Και τώρα, να! στεκόμαστε με όλα τα όνειρά μας διαλυμένα μπροστά σε μεγάλες ιστορικές στιγμές. Τα πράγματα αλλάζουν κι εμείς βρισκόμαστε στο κέντρο αυτής της αλλαγής…
Και για μα μην κοροϊδευόμαστε, ο νόμος είναι το όπλο του ισχυρού. Κατοχυρώνει ιδιοκτησία για χάρη αυτού που έχει πολλά. Αν ενδιαφερόταν για όλους θα καθιέρωνε κοινοκτημοσύνη. Η ιδιοκτησία, σύμφωνα με τους Πατέρες, είναι προϊόν της Πτώσης του ανθρώπου. Φυσική κατάσταση είναι η κοινοκτημοσύνη και η αλληλεγγύη…
Μόνο και μόνο επειδή εκνευρίζει την Χίλαρυ Κλίντον, ο Μπέρνι Σάντερς μάλλον κάτι κάνει σωστά. Αντιμετωπίζει στα ίσα μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές μηχανές, δηλαδή το συνδυασμό ανάμεσα στην ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος και την οικογένεια Κλίντον, και πηγαίνει καλά…
Πώς ορίζουμε μια παραβατική συμπεριφορά άλλοτε ως αντικοινωνικό τεντιμποϊσμό και άλλοτε ως πράξη δικαιολογημένης αντίστασης; Ποιο ηθικό περιεχόμενο αποδίδουμε σε πράξεις πολιτικής ανυπακοής έναντι των νόμων μιας σύγχρονης δυτικής δημοκρατίας; Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα ποια τιμωρία αρμόζει στον Γιάννη Αγιάννη και το κλεμμένο του καρβέλι…
Από εδώ που βρίσκομαι, όμως, και έχοντας ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου σε hard core επαρχίες, θα ευχόμουν να μπορούσα να δείξω στον εκάστοτε ‘‘μπαλτά’’ τι σημαίνει το να ζεις είτε σε νησί που δεν έχει σινεμά είτε σε έναν νομό ξεχασμένο, πνευματικά ρημαγμένο, όπως η Λακωνία, όπου συντηρείται μόλις ένας κινηματογράφος, σε απόσταση έως και 150 χιλιόμετρα από το σπίτι σου.
«Ναός πυρολατρικός χτίστηκε και στην πόλη Νεκρέσι, της οποίας επίσκοπος ήταν ο μακάριος Αβίβος. Ο καλός ποιμενάρχης δεν μπορούσε να ανεχθεί τη λατρεία των δαιμονίων στην ίδια του την έδρα. Οπλισμένος, λοιπόν, με θείο ζήλο, πήγε μια μέρα στο ναό, προχώρησε θαρρετά ως το θυσιαστήριο και ρίχνοντας νερό πάνω στην ακοίμητη φλόγα, την έσβησε.» Φυσικά…