Το πιο όμορφο πράγμα που συνοδεύει στη σκέψη μου την ιδέα του Τσιρίγου είναι ότι στεκόταν πάντα, μέχρι και σήμερα, ένα πιστό καταφύγιο για κάθε λογής ανήσυχες και κατατρεγμένες ψυχές. Ο ντόπιος λαός, αν και συντηρητικός στους τύπους και τους τρόπους, εμπνέεται, φαίνεται, από τους διασταυρούμενους ανέμους που φυσούν από Ανατολή και Δύση και στέκεται…
Φτάσαμε στο κατώφλι του 2016, μιας ακόμη δύσκολης χρονιάς, όπως προβλέπεται, για την εθνική μας οικονομία και τη δημοσιονομική προσαρμογή του κράτους μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας. Μέσα από ένα πυκνό σύννεφο ιδεολογικών αναφορών και στοχεύσεων, κι ενώ το εντόπιο ‘‘νεοκεϋνσιανό στρατόπεδο’’ βρίσκεται σε θέση άμυνας για ευνόητους λόγους, ξεχωρίζουν και κυκλοφορούν ανενόχλητες, απόψεις…
Είδαμε να μαυρίζουν οι θάλασσες μας, οι παραλίες μας, τα βράχια μας, οι αμμουδιές μας, ακόμα κι οι βάρκες μας μαύρισαν, μα πιότερο μαύρισαν οι καρδιές μας. Κάποιο πλοίο, άγνωστο ακόμα, δίχως να ξέρουμε και την αιτία, άφησε μεσοπέλαγα πετρέλαιο και πίσσα που ο βοριάς έσπρωξε και εναπόθεσε στην Αγία Πελαγία. Σκοτείνιασε η ματιά μας…