«Μπα, δεν κρατάει για πολύ αυτή η κατάσταση. Όπου να ‘ναι θα πέσουν». […] «Πώς θα πέσουν;» άκουσε μια φωνή μέσα του, «όπως τα ώριμα φρούτα από μόνα τους ή τινάζοντας το δέντρο γερά;». «Θα τους ρίξει ο λαός», διόρθωσε πικραμένος λιγάκι, γιατί ήτανε δεδομένο ότι θεωρούσε τον εαυτόν του ένα μ’ αυτό το λαό κι επομένως δεν έβγαζε την ουρά του απ’ έξω.
Οι άγνωστες μορφές ζευγαρωμένες η μία με την άλλη δεν ξεχωρίζονταν, μανιασμένες στη μέθη της φουρτούνας, φαίνονταν ανυπολόγιστες, στιγμιαία και δίχως πρόνοια, να κάνουν κάθε τι που είναι λογικά δυνατόν να συμβεί…
Αναθυμούμαι, κάθε που μπαίνει ο Αύγουστος, τις νύχτες τις αλλοτινές, από τα καλοκαίρια μου τα πρότερα. Τις νύχτες της βεγγέρας, τις γελαστές κι ανέμελες αποσπερίδες με συντροφιά καλή, τις κεντημένες με ψιλή κουβέντα ώς αργά. Μα πιότερο τις νύχτες τις μοναχικές, εκείνες που με βρίσκανε σε μιαν αυλή στην εξοχή, σ’ ενός χωριού την άκρια, να κάθομαι…
Πόσες φορές ο άνθρωπος του αρχιπελάγους κοιτούσε τη μαγευτική θάλασσα, την θέα της ομορφιάς κατά το δειλινό, λες και ήσαν φίλοι ερωτευμένοι από καιρό και είχαν εξομολογηθεί τον έρωτα, ελεύθεροι και σκλαβωμένοι ο ένας στον άλλον. Μέσ’ από χίλια χρώματα πρόβαλλαν εικόνες, σχήματα, πρόσωπα όλων των εποχών και όλων των στιγμών που ζήσανε. Τον μάγευε…
Κοιτάζω τις πλαγιές μες στο γλυκό θάμπος του δειλινού, σε μερικά σημεία σκιασμένες, να περισυλλέγουν την σκέψη του περιπατητή, μπροστά απ’ τον αργυρένιο καθρέπτη της θάλασσας. Είναι ένα ωραίο απόγευμα, δροσερό κι ανάερο, κι ετούτη την ώρα κάνω την βόλτα μου σε αυτές τις πλαγιές, κοντά σε φίλους αληθινούς, μπροστά σε μάτια που μιλούν και…
«Ποια είσαι εσύ;» την ρώτησε με χωριάτικη αφέλεια και ντρομπροσύνη ο Γιώργος. «Γράφω μουσική» μας είπε. Έτσι μας συστήθηκε. Ότι έγραφε μουσική. Πού να πάει το μυαλό μας; Εγώ δεν είχα βγει ακόμα από το νησί, δεν τους ήξερα, ποιος είναι ο Αγγελόπουλος και ποια είναι η Καραΐνδρου…
«Μπορεί όλ’ αυτά να είναι αλήθεια, αλλά ας γύριζε πίσω για ένα ήσυχο ύπνο. Υπόσχομαι να μην ξαναβγάλω άχνα για Μαρξ. Κι ο νόμος της υπεραξίας του, καλά που τον ξέρουμε για να πιάνουμε τους άλλους κορόιδα. Όχι πια πάλη των τάξεων, μόνο πάλη κορμιών στο κρεβάτι.»
Ο Φόνος (Ο Μπιντές και άλλες Ιστορίες, 1970)
Σκεφτόμουν, πάντα, πως αν ήμουν εκεί, τίποτα δεν θα του είχε συμβεί, ή έστω θα ήμουν κοντά του τώρα. […] Όταν πήγα να τον δω, μου κράτησε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και μού ’πε: «Τα τρένα, μικρή, τα τρένα. Μη φοβηθείς να τα πάρεις και να τ’ αγαπήσεις. Δε θά ’ναι όλα για σένα αλλά μη διστάσεις! Αξίζει. Θα καταλάβεις»…
Ο ποιητής αισθάνεται την δημιουργία του μέσα στην θέαση των αθεάτων,
όπου τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα,
της φαντασίας ποιητής, ποιητής του όλου
όπως εκτυλίσσεται στο αίσθημα του που πηγάζει
μέσα από το στήθος και το πνεύμα της φύσης του,
παρουσιάσεις εφήμερες που χάνονται σαν κύματα στον ανοικτό ορίζοντα…
Εδώ είμαι. Δεν έφυγα. Δεν φεύγει κανείς αν δεν το θέλει. Το παράθυρο είναι πιο μεγάλο τώρα, πιο ωραίο. Ο δρόμος έχει αλλάξει επίσης. Και δυστυχώς, ο κόσμος είναι χειρότερος. Θυμάμαι που λέγανε πως δεν μπορεί. Πως έχει φτάσει στο απροχώρητο, πως η μόνη διαφυγή είναι ο θάνατος… Οι κυνικοί! Εύχομαι κάποιοι απ’ τους παλαιούς…