Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και…
Οι τέχνες του λόγου παύουν να είναι ασκήσεις ύφους και αποκτούν πρακτικό νόημα όταν κομίζουν μια πρόταση -έστω και υπόρρητα διατυπωμένη- για την ανθρώπινη κατάσταση. Κι η πολιτική γίνεται ουσιαστική ανθρώπινη δραστηριότητα όταν θέτει ως αίτημα την ανικανοποίητη δίψα του ανθρώπου γι’ αλήθεια˙ και για ομορφιά, που δεν είναι παρά η αισθητή όψη της αλήθειας.…
Ο κλέψας του κλέψαντος
Στη Λατινική Αμερική, τα δικτατορικά καθεστώτα έκαιγαν τα ανατρεπτικά βιβλία. Στις σημερινές δημοκρατίες, αυτό που καίνε είναι τα λογιστικά βιβλία. Οι στρατιωτικές δικτατορίες εξαφάνιζαν τους ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε αγνοούμενους. Οι οικονομικές δικτατορίες εξαφανίζουν το χρήμα.
Ἡλίῳ δείκνυσι τoὔναρ
Ήταν κατά τις δέκα καθημερινά, που ο Κυριάκος έδειχνε στον ήλιο τα όνειρά του. Καθημερινά, γιατί δεν υπήρχε νύχτα χωρίς όνειρα για τον Κυριάκο. Και κατά τις δέκα, γιατί ήτανε άνεργος κι όλες οι ώρες δικές του ήταν, και δέκα ήταν η ώρα η καλή. Ο Άγης ήταν κι αυτός άνεργος. Ήταν πάντα εκεί, για ν’ ακούει τα λόγια από τα όνειρα που έδειχνε ο Κυριάκος στον ήλιο.
Ο δεκαετής πόλεμος έχει τελειώσει. Η Τροία η επτάλοφη έχει παραδοθεί στις φλόγες των νικητών, οι νικημένοι τρέχουν για να σωθούν. Τέσσεροι στρατιώτες οδηγούν την Ελένη στο στρατόπεδο των Δαναών…
Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά
της κρίσης το φαιόμαυρο σκοτάδι,
μ’ από του Δημαρχείου τα σκαλιά
αυτά τα ίδια που πατούν καθημερνά οι σκλάβοι
μια λάμψη φέγγει σκίζοντας το βράδυ
ίδια με φως που βγαίνει από βαθύ πηγάδι.