«Μπορεί όλ’ αυτά να είναι αλήθεια, αλλά ας γύριζε πίσω για ένα ήσυχο ύπνο. Υπόσχομαι να μην ξαναβγάλω άχνα για Μαρξ. Κι ο νόμος της υπεραξίας του, καλά που τον ξέρουμε για να πιάνουμε τους άλλους κορόιδα. Όχι πια πάλη των τάξεων, μόνο πάλη κορμιών στο κρεβάτι.»
Ο Φόνος (Ο Μπιντές και άλλες Ιστορίες, 1970)
Μας λέει ο Ηρόδοτος για αυτή την αρχαία τέχνη: Κι αυτοί, μόλις τους φέρουν το νεκρό, δείχνουν σ’ εκείνους που τον έφεραν ξύλινα υποδείγματα νεκρών ζωγραφισμένα. […] Κι ο Μαλρώ, αιώνες μετά, βλέπει στα μάτια τους να καίει καντήλι αιώνιας ζωής…
Σκεφτόμουν, πάντα, πως αν ήμουν εκεί, τίποτα δεν θα του είχε συμβεί, ή έστω θα ήμουν κοντά του τώρα. […] Όταν πήγα να τον δω, μου κράτησε το χέρι, με κοίταξε στα μάτια και μού ’πε: «Τα τρένα, μικρή, τα τρένα. Μη φοβηθείς να τα πάρεις και να τ’ αγαπήσεις. Δε θά ’ναι όλα για σένα αλλά μη διστάσεις! Αξίζει. Θα καταλάβεις»…
Ο ποιητής αισθάνεται την δημιουργία του μέσα στην θέαση των αθεάτων,
όπου τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα,
της φαντασίας ποιητής, ποιητής του όλου
όπως εκτυλίσσεται στο αίσθημα του που πηγάζει
μέσα από το στήθος και το πνεύμα της φύσης του,
παρουσιάσεις εφήμερες που χάνονται σαν κύματα στον ανοικτό ορίζοντα…
Όλοι ομνύουν πια στον Ποιητή. Αφού πρώτα τον περιγέλασαν, ύστερα τον αμφισβήτησαν –κι όταν πλέον εδραιώθηκε με την λυρικότητα και το βάθος της φωνής του– στο τέλος έμαθαν να τον διαβάζουν, τον κατάλαβαν και τον λάτρεψαν. Την Δήλωσή του την διδάσκουν στα σχολεία και όσοι αγαπούν την Δημοκρατία την έχουν για Ευαγγέλιο. Ποιος είμαι εγώ, λοιπόν, να γράψω έστω και μια λέξη παραπάνω ή παρακάτω από αυτά που έγραψε εκείνος;
Αγαπητέ αναγνώστη που δεν εγκατέλειψες ακόμη την ανάγνωση, συγχώρεσέ με. Άλλωστε μόνο μια κριτική διαπάλη δίνει αξία και στην δική μου και στην δική σου ανάγνωση. Κι από την άλλη, αν δεν μπορούμε να γράψουμε, από φόβο μην εκτεθούμε, τότε τι την φτιάξαμε την ΝτραγκοΝέρα Ρόσσα;
Κακά τα ψέματα, την ημέρα της Ποίησης, δεν γιορτάζουν παρά οι Ποιητές, και όχι μόνον οι μεγάλοι από αυτούς. Γιορτάζουν όλοι οι ξεχωριστοί τρελοί που ζουν αγκαλιά με τις λέξεις και πασχίζουν να ανοίξουν πόρτες στο ταβάνι και στο πάτωμα του κόσμου.
Κι εγώ για νύφη λαχταρώ,
μα ναύρω νύφη δεν μπορώ
του γούστου μου ακόμα.
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος είναι ένας νέος -στην ηλικία- ποιητής και συγγραφέας, γεννημένος στη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου το 1988 και μεγαλωμένος, από μωρό σχεδόν, στην γειτονική μας Σκάλα (Λακωνίας). Σπούδασε στο τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών του ΕΜΠ και έχει μέχρι τώρα εκδώσει δύο βιβλία, την ποιητική συλλογή Ανεκπλήρωτοι Φόβοι (Πολύτροπον, 2012), που τιμήθηκε το…
Εδώ είμαι. Δεν έφυγα. Δεν φεύγει κανείς αν δεν το θέλει. Το παράθυρο είναι πιο μεγάλο τώρα, πιο ωραίο. Ο δρόμος έχει αλλάξει επίσης. Και δυστυχώς, ο κόσμος είναι χειρότερος. Θυμάμαι που λέγανε πως δεν μπορεί. Πως έχει φτάσει στο απροχώρητο, πως η μόνη διαφυγή είναι ο θάνατος… Οι κυνικοί! Εύχομαι κάποιοι απ’ τους παλαιούς…
Ετούτο το βιβλίο εστιάζει στην διαχρονία, πράγμα που σημαίνει ότι θα εξετάσει και θα θέσει προς συζήτησιν την αρχαιολογία των Κυθήρων όλων των ιστορικών περιόδων από την προϊστορία μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Ίσως μοιάζει ασύνηθες κτήρια και τέχνεργα του 19ου ή του 20ου αιώνα να θεωρούνται κομμάτι της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς, αλλά πιστεύουμε ότι η συμπερίληψη των μεσαιωνικών και των σύγχρονων ευρημάτων είναι εξαιρετικά σημαντική για την κατανόηση της ιστορίας και της κοινωνίας των Κυθήρων διά μέσου των αιώνων…